Santiago voorbij
Door: Pe
Blijf op de hoogte en volg Peter
14 September 2019 | Spanje, Melide
Voordat ik in ga op santiago nog evennterug naar gisteren, want ikmwas een beetje haastig wegens het late uur.
Gesprek met een iers stel. Ik schat hem 40 zij 35. Drie dagen geleden getrouwd, op huwelijksreis vanuit diepe geloofsovertuiging naar santiago (ca 4 dagen, daarna wat leuke uitsapjes in de buurt. Beiden vertellen een deel van hun levensverhaal. Hij heeft net examen gedaan als sociaal werker. Was als meubel bekleder opgeleid door zijn vader, maar raakte verslaafd (na een verleden van drankverslaafde ouders en huiselijk geweld). Wacht nu op de examenuitslag en wil daarna als sociaal werker aan de slag. Ik vertel over procesregie in nederland. Hij zegt dat hij vind dat een proces regiseur een heel zware baan heeft en goed voor overbelasting moet oppassen. Schetst de problemen met jeugd in de buurt van Dublin. Ik had het al eerder over cristie moore en “ ordenairy man”, nou letterlijk als je het zo hoort, laag opgeleiden vinden zelfs u geen werk, hebben een verslavingsprobleem dat steeds groter wordt en vaak al generaties. De overheid weet eigenlijk ook niet wat ze er mee aan moeten en kijkt de andere kant op. Zij heeft een vergelijkbaar verhaal, daarnaast ernstig gepest, maar wil als gevolg daarvan niemand pijn doen, en levert zichzelf daardoor altijd in. Ze hebben elkaar gevonden en trekken samen verder. Startend met een ouderwets katholiek huwelijk. Zij vertelt dat ze helemaal geëmotioneerd raakte toen ze al haar neefs en nichtjes “ gestrikt en gesteven” naar haar ouderlijkhuis kwamen om haar als bruid af te halen, ze had een deel van hen mee opgevoed.
Het zuid Koreaanse paar, beiden gepensioneerd, zij die katholiek gelovig en wilde deze bedevaart doen, en hoopt stiel=kem zegt ze lachend dat hij ook voor het geloof valt. Hij is machine ontwerper geweest. We hebben het over deverschillen in leven. Ze wonen in seoel, (10 miljoen mensen), ze hebben een appartement van 100m2 en wonen daar nu met hun jongste dochter, maar eerder woonden ze er met 3 kinderen. Ze kunnen bijna niet geloven hoe ruim wij wonen, en constateren dat wij “ erg succesvol” zijn als ik vertel dat we 6 kleinkinderen hebben, en dat al op je 64e kraaien ze bijna van plezier uit. Bij hen komt de eerste in februari. Vroeger was het zo dat de moeder van de vrouw de zorg voor de kleinkinderen deed, inmiddels is dat n onbruik, maar zij zullen die traditie weer nieuw leven inblazen. Het geboortecijfer in zuid Korea ligt onder 1 kind per gezin, en baart ernstig zorgen (grappig dat het geboortecijfer zorgen baart;-))
Fascinerend hoe groot de verschillen tussen ons zijn. Het kost al moeite genoeg om je maar een voorzichtige voorstelling te maken hoe de ander leeft. Pamuk schreef in zijn roman “ sneeuw” al “ als je zo ver van elkaar woont, begrijp je elkaar niet”. Hij heeft gelijk.
Ik ga met het Koreaanse stel naar een restaurant, waar hij mijn horoscoop trekt. Ik krijg zijn email adres, en hij belooft het voor onze kleinkinderen te doen. Ben benieuwd.
Prima geslapen, wel warm, en dorstig. Dus midden in de nacht nohg even een waterfles vullen en naast het bed gezet. Die wandeling verstookt blijkbaar heel wat water.
Ik constateer dat mijn wandeltempo ondanks mijn terugschakelen nog steeds aanmerkelijk hoger ligt dan dat van veel jongeren. Ik las laatst dat bepaalde spieren die veel gebruikt worden (bijvoorbeeld die in de nek van een koe) beweegvlees worden genoemd. In de loop van de jaren wordt dat vlees door dat bewegen steeds meer draderig, en wat taai. Als je er zo naar kijkt moet ik waarschijnlijk voor een groot deel uit beweegvlees bestaan;-)
Vanochtend om 6.30 op en 7.15 de deur uit. Het is maar weinig afgekoeld, en binnen de kortste keren loop ik in shirt en korte broek. Opmerkelijk hoe groot de kledingverschillen zijn. Om 8 loop ik al in t shirt, terwijl anderen om 10 nog met trui en capuchon op rondstappen. Als ik een half uur onder weg ben, constateer ik dat ik mijn wandelstok vergeten ben. Ik ben al bijna 3 km verder, dus ik ga m niet halen. Toch een voordeel dat ik messen en een zaag ee heb. Zodra het licht genoeg is zaag ik een nieuwe stok uit t bos. ik blijf een man van hout (schreef foudraine ooit over onder de titel “ wie is van hout”).
Op een huchtje, even uitzuchten en tegelijkertijd ontbijten. Ook verderop neem ik de tijd om een perzik, wat druiven en pruimen te eten. Elke keer komt het zelfde stel voorbij, en ik zie hen elke keer naast de weg zitten en wat eten. Bijna hilarisch.
Hoe precies die lui uit Galicië ook zijn op de grotere afstand, nadat ik de 15 km van santiago gepasseerd ben, is het knudde. Geen enkele betrouwbare afstandsaanduiding meer, i kom 3 keer voorbij 11 km, (verschillende plekken wel te verstaan). Maar dan eindelijk, daar is santiago in de verte te zien. Het is nog een hele trippel voordat ik voor de kathedraal sta. Precies om 13 uur (ze luide de klokken voor mijn entree) stap ik het plein op. Voor het bewijs laat ik een foto maken. Ik overweeg wat te doen, doorlopen of overnachten. Het is best vroeg, en ik heb geen trek in die stadse drukte, die kom ik aan het eind van de week nog een keer tegen. Dus ik loop door. Maar waar is de start van de route naar Finisterre. Ik zoek een albergue in de buurt van Roxos, dat in de buurt van de route ligt, en ga dan aan de hand van mevrouw google op weg. Een vervelende route langs snelwegen (wel een voetpad erlangs hoor), maar veel geraas en herrie. En onbeschut dus warm. Ik rust wat meer, en er is inmiddels al meer dan 2 liter water op! Dan is de wandelroute afgezet met een verbodsbord. Lijkt me geen goed idee om daar maar langs op te kruipen. Via andere b,c en d wegen kom ik (telefoon bijna leeg) op de plek. 31 km van mijn vertrek vanochtend om ca 15 uur kom ik aan. Het is O milladoiro, de kaart van google werkt nu even niet op ‘ waar ben jij” zie ik. Maar da’s uiteindelijk nog wel een eindje van roxos vandaan. Morgen dus een eerste stuk met google, en dan het pad op.
Nog 75 km te gaan, en ik merk dat de rust me goed oet. Ik heb weinig met de stad. In de uitstekende albergue krijg ik een kaart met de route naar Finisterre. Dus moet lukken. Ben benieuwd
Lui gegroet
Gesprek met een iers stel. Ik schat hem 40 zij 35. Drie dagen geleden getrouwd, op huwelijksreis vanuit diepe geloofsovertuiging naar santiago (ca 4 dagen, daarna wat leuke uitsapjes in de buurt. Beiden vertellen een deel van hun levensverhaal. Hij heeft net examen gedaan als sociaal werker. Was als meubel bekleder opgeleid door zijn vader, maar raakte verslaafd (na een verleden van drankverslaafde ouders en huiselijk geweld). Wacht nu op de examenuitslag en wil daarna als sociaal werker aan de slag. Ik vertel over procesregie in nederland. Hij zegt dat hij vind dat een proces regiseur een heel zware baan heeft en goed voor overbelasting moet oppassen. Schetst de problemen met jeugd in de buurt van Dublin. Ik had het al eerder over cristie moore en “ ordenairy man”, nou letterlijk als je het zo hoort, laag opgeleiden vinden zelfs u geen werk, hebben een verslavingsprobleem dat steeds groter wordt en vaak al generaties. De overheid weet eigenlijk ook niet wat ze er mee aan moeten en kijkt de andere kant op. Zij heeft een vergelijkbaar verhaal, daarnaast ernstig gepest, maar wil als gevolg daarvan niemand pijn doen, en levert zichzelf daardoor altijd in. Ze hebben elkaar gevonden en trekken samen verder. Startend met een ouderwets katholiek huwelijk. Zij vertelt dat ze helemaal geëmotioneerd raakte toen ze al haar neefs en nichtjes “ gestrikt en gesteven” naar haar ouderlijkhuis kwamen om haar als bruid af te halen, ze had een deel van hen mee opgevoed.
Het zuid Koreaanse paar, beiden gepensioneerd, zij die katholiek gelovig en wilde deze bedevaart doen, en hoopt stiel=kem zegt ze lachend dat hij ook voor het geloof valt. Hij is machine ontwerper geweest. We hebben het over deverschillen in leven. Ze wonen in seoel, (10 miljoen mensen), ze hebben een appartement van 100m2 en wonen daar nu met hun jongste dochter, maar eerder woonden ze er met 3 kinderen. Ze kunnen bijna niet geloven hoe ruim wij wonen, en constateren dat wij “ erg succesvol” zijn als ik vertel dat we 6 kleinkinderen hebben, en dat al op je 64e kraaien ze bijna van plezier uit. Bij hen komt de eerste in februari. Vroeger was het zo dat de moeder van de vrouw de zorg voor de kleinkinderen deed, inmiddels is dat n onbruik, maar zij zullen die traditie weer nieuw leven inblazen. Het geboortecijfer in zuid Korea ligt onder 1 kind per gezin, en baart ernstig zorgen (grappig dat het geboortecijfer zorgen baart;-))
Fascinerend hoe groot de verschillen tussen ons zijn. Het kost al moeite genoeg om je maar een voorzichtige voorstelling te maken hoe de ander leeft. Pamuk schreef in zijn roman “ sneeuw” al “ als je zo ver van elkaar woont, begrijp je elkaar niet”. Hij heeft gelijk.
Ik ga met het Koreaanse stel naar een restaurant, waar hij mijn horoscoop trekt. Ik krijg zijn email adres, en hij belooft het voor onze kleinkinderen te doen. Ben benieuwd.
Prima geslapen, wel warm, en dorstig. Dus midden in de nacht nohg even een waterfles vullen en naast het bed gezet. Die wandeling verstookt blijkbaar heel wat water.
Ik constateer dat mijn wandeltempo ondanks mijn terugschakelen nog steeds aanmerkelijk hoger ligt dan dat van veel jongeren. Ik las laatst dat bepaalde spieren die veel gebruikt worden (bijvoorbeeld die in de nek van een koe) beweegvlees worden genoemd. In de loop van de jaren wordt dat vlees door dat bewegen steeds meer draderig, en wat taai. Als je er zo naar kijkt moet ik waarschijnlijk voor een groot deel uit beweegvlees bestaan;-)
Vanochtend om 6.30 op en 7.15 de deur uit. Het is maar weinig afgekoeld, en binnen de kortste keren loop ik in shirt en korte broek. Opmerkelijk hoe groot de kledingverschillen zijn. Om 8 loop ik al in t shirt, terwijl anderen om 10 nog met trui en capuchon op rondstappen. Als ik een half uur onder weg ben, constateer ik dat ik mijn wandelstok vergeten ben. Ik ben al bijna 3 km verder, dus ik ga m niet halen. Toch een voordeel dat ik messen en een zaag ee heb. Zodra het licht genoeg is zaag ik een nieuwe stok uit t bos. ik blijf een man van hout (schreef foudraine ooit over onder de titel “ wie is van hout”).
Op een huchtje, even uitzuchten en tegelijkertijd ontbijten. Ook verderop neem ik de tijd om een perzik, wat druiven en pruimen te eten. Elke keer komt het zelfde stel voorbij, en ik zie hen elke keer naast de weg zitten en wat eten. Bijna hilarisch.
Hoe precies die lui uit Galicië ook zijn op de grotere afstand, nadat ik de 15 km van santiago gepasseerd ben, is het knudde. Geen enkele betrouwbare afstandsaanduiding meer, i kom 3 keer voorbij 11 km, (verschillende plekken wel te verstaan). Maar dan eindelijk, daar is santiago in de verte te zien. Het is nog een hele trippel voordat ik voor de kathedraal sta. Precies om 13 uur (ze luide de klokken voor mijn entree) stap ik het plein op. Voor het bewijs laat ik een foto maken. Ik overweeg wat te doen, doorlopen of overnachten. Het is best vroeg, en ik heb geen trek in die stadse drukte, die kom ik aan het eind van de week nog een keer tegen. Dus ik loop door. Maar waar is de start van de route naar Finisterre. Ik zoek een albergue in de buurt van Roxos, dat in de buurt van de route ligt, en ga dan aan de hand van mevrouw google op weg. Een vervelende route langs snelwegen (wel een voetpad erlangs hoor), maar veel geraas en herrie. En onbeschut dus warm. Ik rust wat meer, en er is inmiddels al meer dan 2 liter water op! Dan is de wandelroute afgezet met een verbodsbord. Lijkt me geen goed idee om daar maar langs op te kruipen. Via andere b,c en d wegen kom ik (telefoon bijna leeg) op de plek. 31 km van mijn vertrek vanochtend om ca 15 uur kom ik aan. Het is O milladoiro, de kaart van google werkt nu even niet op ‘ waar ben jij” zie ik. Maar da’s uiteindelijk nog wel een eindje van roxos vandaan. Morgen dus een eerste stuk met google, en dan het pad op.
Nog 75 km te gaan, en ik merk dat de rust me goed oet. Ik heb weinig met de stad. In de uitstekende albergue krijg ik een kaart met de route naar Finisterre. Dus moet lukken. Ben benieuwd
Lui gegroet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
