En dan “het DIPLOMA” ;-)
Door: Pe
Blijf op de hoogte en volg Peter
20 September 2019 | Spanje, Santiago de Compostella
En dan is het zover! De dag van de “DIPLOMA UITREIKING”;-).
Ik heb mijn wekker om 7 gezet, want ik heb verhalen gehoord over uren wachten. Ik heb nog een QR code app geintsalleerd want op je volgnummer staat een qr code die je vertelt welk nummer aan de beurt is, dan kun je tussentijds andere dingen doen. De nacht was prima. Heb gister wel gedacht, als hier een vonkje ontstaat, staan we allemaal voor de hemelpoort, oud gebouw, buiten echt degelijke oude dikke muren. Binnen alles van hout, geen sprinkler installatie, en trekt als een beste kwaliteit schoorsteen. En nou ja springen vanaf 10 meter, onder ligt een mooie betonplaat. Het blijkt overigens wel dat s'nachts wel iemand rondes loopt. De vloeren kraken overigens als mijnbalken die op instorten staan, deuren idem. Dus het is maar goed dat ieder moe is.
De (krakende) veren uit, en naar het instituut voor de bewaking van de kwaliteit van de camino. Als ik aan kom staat er al een flinke rij buiten. Ik knoop een gesprek aan met een amerikaan die achter me staat. Hij woont in Boulder in Colorado. Een stad van ca 100.000 inwoners, geheel omgeven door een gebied waarin niet mag worden gebouwd, sterke economische groei, weinig toegankelijkheid, dus huizenprijzen torenhoog (er mag ook niet hoger dan xm worden gebouwd. We halen ons toegangsnummer (118 voor mij) dat betekent ca 2 uur wachten. We beginnen een gesprek over het sociale systeem in de VS en twee amerikanen die nu in zweden wonen, maar die 20 jaar in Texas verbleven sluiten aan. Als je er naar luistert over de zelfde vraagstukken. Alle drie zijn ze sterk tegen Trump (heb overigens alleen anti trumpers ontmoet hier). Voor mijn beeld van amerikanen zijn ze sterk voor scholing voor iedereen en doorontwikkeling van de sociale wetgeving en het aanpakken van de grote ondernemingen die veel te lage lonen. Betalen, geen sociale premies noch ziektekosten. Verzekeringen willen, waardoor mensen met grote risico’s leven en onder de armoedegrens blijven. We gaan een eind wandelen en het gesprek wordt veel persoonlijker. Net op tijd merken we dat we nog moeten hollen om op tijd ons bewijs te halen. Daar worden onze bewijzen echt minutieus gecontroleerd hoe ik gelopen ben en wanneer. dan krijg ik het “ credential”, en een ferme handdruk van iemand die echt uitstraalt dat ik meen “goede zaak” gedaan heb. Mijn “wachtrij maat” en ik wandelen nog 2 uur pratend door santiago, dan nemen we elkaar hartelijk omarmend en email adressen uitwisselend afscheid met de conclusie dat onze gezichtspunten door het gesprek zijn verbreed. Vreemd hoe zoiets kan lopen met iemand die je 4 uur daarvoor nog nooit ontmoet hebt.
Dan even naar het kantoortje van de nederlandse vereniging van santiago gangers. Ik ben nr 1997 van de periode april-oktober, en ook de 2000e wordt welkom geheten terwijl ik daar aan de koffie zit.
Dan dwarrel ik door de stad, ga de kathedraal bekijken, maar die is heftig in renovatie (evenals het hele geloof denk ik). In een soort kruip door/sluuip door kun je nog naar wat toeristische topics van de kathedraal. Ik steek (zoals in mijn familie normaal) een paar kaarsen aan in de kerk en app een foto daarvan met een kort tekstje naar broer en zussen. Deze periode was mijn oudste zus naar Lourdes, mijn jongere ging samen met haar man als vrijwilliger mee ook op bedevaart naar Lourdes. Dat doen ze al jaren. Dus elke keer komt er een app met een foto van brandende kaarsen en een goede wens/hoop uitgesproken. Een mooie en bindende traditie in onze familie.
Na een lunch een wandeling door een prachtig park. Heel mooie en grote bomen. Sinds dat ik het boek verborgen leven van bomen van Wohlleben (ja zo heet de auteur echt) heb gelezen kan ik niet “ gewoon” meer naar een boom kijken. Ik zit een uur op een bankje en kijk naar het vertier. Allemaal prima, maar ik merk dat wandelen (ook al was het in grote warmte en heuvel op) beter is dan hier zitten. Bovendien is het bezichtigen van een dergelijke stad en het observeren van de gewoonten veel leuker met je lief aan de hand.
In de Albergue pak ik mijn rugzak in voor vertrek, en gebruik een maaltijd. Ik ontmoet een heel gelovige Poolse man van begin 20. Ik ga het gesprek over geloof aan, en ik wordt wat “kregel”van de op mij overkomende “ grote zekerheid van zijn gelijk”. Daar kom je niet zomaar mee weg vrind denk ik, dus ik begin uit een soort recalcitrantie vrolijk wat houtjes aan te steken, en het vuurtje aan te wakkeren. In eerste tijd is dat alleen pret, dollen, duwen en trekken, maar dan wordt een echt gesprek, luisteren we echt naar de inzichten van elkaar, en hebben we daarna beiden weer wat om over na te denken.
De nacht is onrustig. Blijkbaar heeft mijn hoofd besloten de al eerder genoemde kluwen van herinneringen in een voor mijn hoofd passende volgorde te gaan leggen. Moet ik nog maar eens goed naar kijken.
Inmiddels zit ik om 5 uur op het vliegveld.
Ik zal nog zeker 2 dagboeken schrijven, een over vandaag, en volgende week (net zoals bij het voetbal) een nabeschouwing. Zal dan ook kijken of thuis foto’s alsnog toegevoegd kunnen worden.
En tja eigenlijk zou ik dat over een jaar nog eens moeten doen, zo’n nabeschouwing) want zoals Kierkegaard ooit schreef (en wanda vertelde me dat hij het was) het leven wordt voorwaarts geleefd en achterwaarts begrepen. Nou ja we zien wel.
Groet en een fijne dag
Pe
Ik heb mijn wekker om 7 gezet, want ik heb verhalen gehoord over uren wachten. Ik heb nog een QR code app geintsalleerd want op je volgnummer staat een qr code die je vertelt welk nummer aan de beurt is, dan kun je tussentijds andere dingen doen. De nacht was prima. Heb gister wel gedacht, als hier een vonkje ontstaat, staan we allemaal voor de hemelpoort, oud gebouw, buiten echt degelijke oude dikke muren. Binnen alles van hout, geen sprinkler installatie, en trekt als een beste kwaliteit schoorsteen. En nou ja springen vanaf 10 meter, onder ligt een mooie betonplaat. Het blijkt overigens wel dat s'nachts wel iemand rondes loopt. De vloeren kraken overigens als mijnbalken die op instorten staan, deuren idem. Dus het is maar goed dat ieder moe is.
De (krakende) veren uit, en naar het instituut voor de bewaking van de kwaliteit van de camino. Als ik aan kom staat er al een flinke rij buiten. Ik knoop een gesprek aan met een amerikaan die achter me staat. Hij woont in Boulder in Colorado. Een stad van ca 100.000 inwoners, geheel omgeven door een gebied waarin niet mag worden gebouwd, sterke economische groei, weinig toegankelijkheid, dus huizenprijzen torenhoog (er mag ook niet hoger dan xm worden gebouwd. We halen ons toegangsnummer (118 voor mij) dat betekent ca 2 uur wachten. We beginnen een gesprek over het sociale systeem in de VS en twee amerikanen die nu in zweden wonen, maar die 20 jaar in Texas verbleven sluiten aan. Als je er naar luistert over de zelfde vraagstukken. Alle drie zijn ze sterk tegen Trump (heb overigens alleen anti trumpers ontmoet hier). Voor mijn beeld van amerikanen zijn ze sterk voor scholing voor iedereen en doorontwikkeling van de sociale wetgeving en het aanpakken van de grote ondernemingen die veel te lage lonen. Betalen, geen sociale premies noch ziektekosten. Verzekeringen willen, waardoor mensen met grote risico’s leven en onder de armoedegrens blijven. We gaan een eind wandelen en het gesprek wordt veel persoonlijker. Net op tijd merken we dat we nog moeten hollen om op tijd ons bewijs te halen. Daar worden onze bewijzen echt minutieus gecontroleerd hoe ik gelopen ben en wanneer. dan krijg ik het “ credential”, en een ferme handdruk van iemand die echt uitstraalt dat ik meen “goede zaak” gedaan heb. Mijn “wachtrij maat” en ik wandelen nog 2 uur pratend door santiago, dan nemen we elkaar hartelijk omarmend en email adressen uitwisselend afscheid met de conclusie dat onze gezichtspunten door het gesprek zijn verbreed. Vreemd hoe zoiets kan lopen met iemand die je 4 uur daarvoor nog nooit ontmoet hebt.
Dan even naar het kantoortje van de nederlandse vereniging van santiago gangers. Ik ben nr 1997 van de periode april-oktober, en ook de 2000e wordt welkom geheten terwijl ik daar aan de koffie zit.
Dan dwarrel ik door de stad, ga de kathedraal bekijken, maar die is heftig in renovatie (evenals het hele geloof denk ik). In een soort kruip door/sluuip door kun je nog naar wat toeristische topics van de kathedraal. Ik steek (zoals in mijn familie normaal) een paar kaarsen aan in de kerk en app een foto daarvan met een kort tekstje naar broer en zussen. Deze periode was mijn oudste zus naar Lourdes, mijn jongere ging samen met haar man als vrijwilliger mee ook op bedevaart naar Lourdes. Dat doen ze al jaren. Dus elke keer komt er een app met een foto van brandende kaarsen en een goede wens/hoop uitgesproken. Een mooie en bindende traditie in onze familie.
Na een lunch een wandeling door een prachtig park. Heel mooie en grote bomen. Sinds dat ik het boek verborgen leven van bomen van Wohlleben (ja zo heet de auteur echt) heb gelezen kan ik niet “ gewoon” meer naar een boom kijken. Ik zit een uur op een bankje en kijk naar het vertier. Allemaal prima, maar ik merk dat wandelen (ook al was het in grote warmte en heuvel op) beter is dan hier zitten. Bovendien is het bezichtigen van een dergelijke stad en het observeren van de gewoonten veel leuker met je lief aan de hand.
In de Albergue pak ik mijn rugzak in voor vertrek, en gebruik een maaltijd. Ik ontmoet een heel gelovige Poolse man van begin 20. Ik ga het gesprek over geloof aan, en ik wordt wat “kregel”van de op mij overkomende “ grote zekerheid van zijn gelijk”. Daar kom je niet zomaar mee weg vrind denk ik, dus ik begin uit een soort recalcitrantie vrolijk wat houtjes aan te steken, en het vuurtje aan te wakkeren. In eerste tijd is dat alleen pret, dollen, duwen en trekken, maar dan wordt een echt gesprek, luisteren we echt naar de inzichten van elkaar, en hebben we daarna beiden weer wat om over na te denken.
De nacht is onrustig. Blijkbaar heeft mijn hoofd besloten de al eerder genoemde kluwen van herinneringen in een voor mijn hoofd passende volgorde te gaan leggen. Moet ik nog maar eens goed naar kijken.
Inmiddels zit ik om 5 uur op het vliegveld.
Ik zal nog zeker 2 dagboeken schrijven, een over vandaag, en volgende week (net zoals bij het voetbal) een nabeschouwing. Zal dan ook kijken of thuis foto’s alsnog toegevoegd kunnen worden.
En tja eigenlijk zou ik dat over een jaar nog eens moeten doen, zo’n nabeschouwing) want zoals Kierkegaard ooit schreef (en wanda vertelde me dat hij het was) het leven wordt voorwaarts geleefd en achterwaarts begrepen. Nou ja we zien wel.
Groet en een fijne dag
Pe
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
