Het resultaat telt!

Hoi lui, wordt eigenlijk een beetje balorig dat ik elke keer moet invullen wie dit dagboek schrijft. Nou is het wel zo dat mijn alter ego natuurlijk meereist, en dat ik ook niet geheel vrij ben van wijzigende gezichtspunten, waardoor er meer meningen in mijn hoofd kunnen spelen, maar toch. Daarom vandaag maar eens een woordspeling op peregrino, het Spaanse woord voor pelgrim

Die Spanjaarden overigens is een zeer resultaatgericht volkje blijkt, hoewel als je soms ziet in welk werktempo ze bewegen op de stijgers bij gebouwen, of op het land (en ja ja ik weet het, het is warm, niet de Nederlandse arbeidsethos, en in Frankrijk lunchen ze ook ander half uur). Maar als het geregrimmen (zal het werkwoord wel zijn he?) dan zijn ze er als de kippen bij. Er staat in de regels dat je minimaal 100 km gelopen moet hebben op de camino om het felbegeerde diploma te bemachtigen. Vanuit katholieke achtergrond is er nog veel meer te behalen. Je kunt een complete aflaat verdienen (voor de a- en anti religieuzen onder jullie zie google of welke door jou gewaardeerde zoekmachine, want ik houdt me verre van voorschrijven;-). Die aflaat valt je te toe (heeft niks met toeval te maken) als je deemoedig onder de boog van vergeving van zonden van de kerk door loopt. Wel even oppassen, want je kunt gecaminoo’d hebben wat je wil, maar als je daar net bijvoorbeeld een smakelijk mans- of vrouwspersoon ziet staan, en je hebt daar niet passende gedachten bij...jammer jammer jammer, alle moeite voor niets....weg vergeving van zonden, kun je weer van voor af aan beginnen;-). Oohh ik dwaal af, gelukkig komt dat zelden voor. Welnu als je dus 100 km loopt krijg je diploma en als t effe mee zit (er staat alleen maar lelijkerds bj die poort) vergeving van zonden. Nou ligt Sarria 115 km van santiago, en dus wordt er elke dag een buslading Spanjaarden gedropt die met minimale inspanning het resultaat behalen, hehe ik ben weer terug bij resultaatgericht.

Ik ben rustig op gestaan, uitgebreid ontbeten (niet met een bil op de stoel) en om 8 uur op weg. Johh het is echt waar, de Kalverstraat is er niks bij, kon je gister nog de pelgrims in je gezichtsveld op een hand tellen, nu moet je beide handen gebruiken om je door de mensenmassa te bewegen (wellicht enigzins aangezet, maar bekt wel lekker toch?). Maar he is wel druk. Er zijn vele nieuwe schoenen op de weg. Ook de al eerder besproken zeer verfijnde outfits zijn rijk vertegenwoordigd. Waarbij het me nu (bij nog eens goed kijken) opvalt dat daar waar er stellen lopen, de dames voor de lichtvoetige accenten (frutseltjes, stikseltjes ed) gekozen hebben, en dat mannen een meer masculiene uitstraling dragen (benadrukking stevige kuiten, spierproporties, de-accentuering van teveel gegeten biefstuk en frietjes en ik vermoed dat als ze hun gesloten vest openen, er ook sprake is van ingenaaid borsthaar of een extra accent op de sixpack daaronder).

Toch is het heel ander volk, zo heb je de flierefluiter, gewoon op zijn sandaaltjes, de draufganger met zware boots, een nors en onverstoorbaar uiterlijk, de geliefden, innig handen in elkaar verstrengeld (en voor de goede orde hier in spanje op de camino lijkt dat strikt voorbehouden aan een man en een vrouw). De vromen (gebukt onder de nodige attributen als schelpen, rozenkransen en andere gebedsondersteunende hulpmiddelen) die met gebogen hoofd en lispelend over de weg sloffen en tot slot de “ meegenomen” het ergste soort. Veelal jongeren die van moeder of vader mee moesten omdat het “goed voor ze is”, met een verveeld gezicht en met gene een ruime afstand achter pa en ma aansloffend, met een gezicht waar het stil verzet met bakken af te scheppen valt. Of die ook vergiffenis gaan krijgen.. ik heb met ze te doen.

Maar goed, je merkt dat zo’n buslading tot niet de training heeft die je mag verwachten. De eerste kilometers zie je hele horden hun kleding aanpassen, vesten, truien, broekspijpen uit doen, en hier en daar is het eerste van pijn vertrokken gezicht te ontwaren. Dit wordt nog genieten denk ik (het zal je duidelijk zijn, dat vergeven van zonden is met dergelijke gedachten een verloren wedstrijd).

Na enkele kilomeers loop ik alweer bijna alleen. Het is een prachtige omgeving, glooiend en een spel van velden, bossen en ander struweel (mooi woord he, lag nog op het schap om te gebruiken, nu gedaan). Ik raak in gesprek met een vrouw uit Californië, ze werkt als projectmanager bij SAP (ahh dat mooie enterprise systeem wat we bij een niet nader te duiden onderdeel van mijn werkgever gebruikten). We praten wat af, en in het begin heb ik haar gemeld dat ik regelmatig denk “ vergeet je niet te genieten”, dus ondanks het stevig wandeltempo stoppen we regelmatig om rond te kijken en enkele foto’s te maken. (Ik heb van alles geprobeerd, maar dat uploaden van foto’s lukt me echt niet, dus helaas moeten jullie zelf maar tekeningetjes maken en de plaatjes daarna zelf maar kleuren). De omgeving is wat lieflijker dan gister, ik vermoed dat dit het gebied is waar de entvrouwen (die dus meer van plantjes en struweel hielden) naartoe getrokken zijn. Ik begrijp dat er mensen zijn die geen affiniteit hebben met Tolkien, zooo jammer, heb het wel 16 keer gelezen denk ik. Echt een gemiste kans. Onderweg drinken we ergens koffie, en zij betaalt mijn koffie met de opmerking dat ik het bespaarde aan war child met geven. De donaties zijn inmiddels de 1000 euro voorbij. Mensen geweldige dank daarvoor. In Portomarin raak ik mijn gespreksgenoot kwijt. Dan ben ik al 21 km onder weg, dus ik besluit nog wat door te lopen.

Door het dorp en dan via een wirwar van bruggen weer de heuvels in. Ik begin trek te krijgen, en beloof mezelf dat ik bij ede eerste volgende rustplaats ga lunchen. Nou die komt maar niet, dus uiteindelijk besluit ik op een grasveld naast te weg te lunchen. Verdorie daar zijn in het struweel wel veel verschijnselen die erop duiden dat de mens en de koe zich minder onderscheiden (of moet ik zeggen onder schijten) dan we soms wel denken of hopen. Dus toch maar een andere plek gezocht. Om 15 uur arriveer ik in Gonzar, en heb daarmee ca 29 km in de hoeven. Mooi zat, het volgende dorp betekent nog wat klimmen en 1,5 uur extra, mooi niet. Ik sta voor een pand en google op het adres, maar 1 minuut?? Ach ik zit op de bank voor de herberg. Albergue is prima, maar er is geen gelegenheid om iets te kopen, wel enkele restaurants, vanavond uit eten dus. Er zijn nog maar weinig gasten, maar dat kan nog komen.

Voor nu genoeg

Ik wens jullie een mooie tijd

Petergrimmo ;-)