Fangorn

Fangorn weten jullie nog wat dat is?
Maar voordat ik daaraan toekom eerst

“De ideale vertrekprocedure”
Ja dat kan vreemd overkomen, maar nu ik 8 dagen wandel heb ik inmiddels een ideale procedure ontworpen voor vertrek. Want zoals ik al eerder meldde gaat dat in het donker.

Ik wordt wakker voordat de wekker gaat, ik ben goed uitgerust, heb diep en nagenoeg droomloos geslapen. Voel geen spierpijn en de omgeving was de hele nacht stil, met uitzondering van een enkele uil die je in verte hoorde roepen.

nagenoeg zonder geluid rits ik de slaapzak open. En tast in het donker naar de op de precies juiste locatie gestapelde kleding, in gewenste volgorde. Shirt, broek sokken. Ik prop de slaapzak behendig en geluidloos in het bestemde zakje. Pak mijn bril die bij de linker poot van het bed ligt, haal mijn portemonnee, waardevolle spullen en telefoon uit de sloop, die ik daarna opvouw. Gisteravond mijn rugzak al grotendeels gepakt, nu nog even water in camelbeg en rvs fles (waarin een spuitje superranja)

laatste slaapspullen op de sandalen in de rugzak pakken, en dan zonder gerucht op kousenvoeten naar de hal, waar schoenen en stok staan. Zo ik kan naar het ontbijt. Rustig een kopje thee zetten en een ontbijtje verorberen. Laatste check op de dagreis, en binnen een half uur op weg.

Er past enige nuancering op dit verhaal zodat het meer bijnde werkelijkheid van deze week komt
- niks rust en in de verte roepende uilen, er is gesnurk geween en tandengeknars, zodat je je minstens in het vagevuur zoniet in de hel denkt te bevinden.
- die kl... slaapzak, net een envelop waarin je ligt, je kunt je k..niet keren
- niks ontspannen en relax. Spierpijn, kramp en koude voeten
- zit er weer een draadje tussen de rist van de slaapzak
- kleren op een hoopje, ja, maar waar, en in welke volgorde, en gister toch weer vergeten de broekspijpen (je weet wel met die verdomd kleine ritsjes) aan te ritsen
- waar is dat zakje van die slaapzak nu weer en wat kraakt en ritselt het als ik de slaapzak erin prop
- daarnet had ik mijn telefoon nog, waar is die nu, zo ook portemonnee, zakmes en kauwgom
- de rvs fles valt van ca 2 meter op de grond en springt vrolijk klingelend in het rond voordat hij stil ligt, en alle andere peregrino’s verstijfd rechtop in bed zitten en allen voor een project van war child in aanmerking komen
- hoezo vooraf rugzak gepakt, alles ligt door elkaar
- rustig ontbijten? Met een bil op de stoel en met mijn hoofd al bijna op weg
Zou is het niet allemaal op een keer, maar het is een compilatie van 8 dagen. Maar ik maak vorderingen.

Vanochtend om 8 uur weg. Het heeft vannacht flink geregend, er staan grote plassen op de straat. Voordeel van het latere vertrek is dat het licht is. En nu het minder warm is, hoef ik de middaghitte ook niet te mijden. De originele route voor vandaag is maak 18 km, dus ik besluit een uitbreiding naar Samos te doen (ca 7 km) daar ligt een mooie abdij. het is een prachtig pad. Maar dan begint het te stippelen. Ik heb tot nu toe ng geen regenkleding nodig gehad, dus die zit onderin de rugzak, en de slaapzak zit er gewoon op gebonden. Rugzak af, poncho eruit, slaapzak erin, rugzak op, poncho aan.... uhh nee, is de regenbroek. Rugzak af ...... eindelijk mijn poncho. Maar de geoefende procedure (handige worp waardoor poncho ineen keer over mij en mijn rugzak glijdt) is “ontleerd” dus ik sta 5 minuten te martelen voordat t OK zit. Gelukkig regent het niet hard. Het is overigens best fris, blij dat ik gisteravond de broekspijpen aangerist g=heb. Het is een prachtig landschap met enorme boomknoesten, lianen, vele soorten mos en onder begroeiing. Het is net het bos van boorbaard uit “ in de ban van de ring” 9of een mengsel van het oude woud en fangorn) want er klatert doorlopend een vrolijk riviertje langs het pad, waarin oude wilgenmannen half staan te slapen. De wandelaars hebben zich daaraan feilloos aan aangepast. Er sluipen nu als een soort kwaadaardige kobolden met blauwe cape’s en mutsen over de paden. Op hun rug zie je grote bulten, waarin je gereedschap tbv het delven van goud of de krijg vermoed. Hier en daar loopt een “opperkobold” met een rood of groen mutsje, maar het werkvolk is overwegend blauw. Ik krijg de neiging het lied van boombaard aan te heffen: paromme we kommen met roffels en met trommen.... maar de rest van de kobolden wil van geen zingen weten en slempt treurig voor zich uit blikkend door de regen, hier en daar op een snor of haarpunt klovend, en de grootste plassen ontwijkend. Jammer dat ze geen zicht hebben voor de schoonheid van het bos. Ik geniet er volop van. Als het droog wordt nog meer zelfs. Vogels en een eekhoorn laten zich nu ook weer zien, terwijl het klaterende geluid van het riviertje soms wordt overstemd door het ruisen van bladeren, want het waait behoorlijk.

Ik kom in Samos, en laat me rondleiden door de abdij. Mooie kerk met twee kruiswegstaties (zoek maar op google als je het niet weet). Het klooster is een aantal keren vernietigd beroofd en meer van dat vrolijks. In de 50er jaren weer opnieuw gerenoveerd. Het grappige is dat een deel van de muurschilderingen actuele personen met moderne brillen vertoont. Je verwacht zo beelden uit de Spaanse politiek te zien.

Als ik weer op weg ga klimt en daalt het pad behoorlijk, en ik moet mijn stok flink gebruiken. Om te voorkomen dat mijn rechterarm die van een speerwerper wordt en mijn linker als een soort wormvormig aanhangsel aan mijn romp hangt wissel ik regelmatig van arm, maar links is t veel moeilijker. Ik schiet in de lach als ik per ongeluk over mijn eigenste stok struikel.

Gelukkig is het inmiddels droog en kan de poncho uit. Die is inmiddels binnen net zo nat als buiten, en daarmee is ook mijn shirt en vest best klam geworden. Door de frisse wind krijg ikmt koud. Er zit niets anders op dan doorstappen. het is een flinke tocht, en ik ben dan ook blij dat ik om 14.30 sarria binnen wandel. ik vind een prima albergue. Deze plaats is het startpunt voor veel Spanjaarden want het is de minimale afstand die je moet afleggen om het zo fel begeerde diploma van bedevaartganger te krijgen. Ben benieuwd wat dat de komende dagen voor taferelen oplevert.

Ik kook, dat gaat me steeds beter af. Ik heb besloten het hetgeen ik weet over te houden van mijn dagbudget aan warchild te doneren. Tijdens het eten komt er een israelisch stel bij me zitten. Ze leven in een kibboets en binnen de kortste keren hebben we levendige gesprekken over de zin/onzin van geloof, de organisatie van de kibboets, en de verrassingen van de wandelweg (zij zitten hier enkele dagen “ vast” wegens een ontsteking aan de knie vaneen van hen). Moet me nu nog haasten om dagboek af te krijgen.