Vertraag, tot minder dan je hartslag vraagt

Ha lezers en naar ik hoop warchild donateurs

Gisteravond een rustige avond, ik drink een glas wijn met de beheerders, kook, en babbel nog even met de belgische paardenman. daarna nog wat lezen op bed.

Tijdens het glas wijn krijg ik het met de beheerders over “ het wonder van de douche”, ze schieten in de lach, herkennen het meteen. Het is zelfs zo sterk dat ze sommige bezoekers na de douche niet meer herkennen en vragen of hij/zij al ingecheckt heeft. Maar wat de oorzaak is? Misschien toch de psychologie van “ hehe ik ben klaar?”
Ik blijf netjes sreken over Sie, maar binnen de kortste keren wordt me medegedeeld “ wir pilger unter einander dutzen”, nou dan du he! (Was peter maffai al mee begonnen, was die ook een “pilger?”, maar ik vermoed dat jullie maffai niet eens kennen, van voor jullie tijd.... zie google dus. Ze waarschuwen me nog niet in het donker weg te gaan, je mist een prachtig uitzicht en de weg is best risicovol in het donker wegens veel losliggende stenen.

Dus pas op 7 op, prima geslapen, herberg is uitstekend voorzien. Gelukkig zijn de meesten op dus lan t licht aan. Als ik mijn rugzak sluit ben ik trots op de practische wijze van pakken, pakket is kleiner.... totdat ik net voor vertrek mijn sandalen zie staan, uhhh en net als ik de deur uit loop “he daar hangt nog een blauwe handdoek op het wasrek... ja, van mij dus. Na ontbijt en thee om 7.45 op weg.

Binnen 500 meter ben ik alweer aan het rekenen in verband met de enorme steilheid van het pad (zie vorig dagboek). Nu kijk ik naar de voeten van mijn voorganger, mijn hoofd staat recht, dus verschil ca 1,6 m. Ik markeer het punt waar hij is, tel het aantal stappen, weet dat ik 1230 stappen per km gebruik, dus hoeveel stijg ik in die afstand, ongeveer 1,6 meter op 30 stappen dus 30*1000/1230 dus als ik het goed heb ca 7 cm per meter. Hoeveel procent.... ik denk op, das kan mooier. Zo nu en dan krijg ik van lezers een “ hand in de rug” met een tekst of gedicht. Gister een gedicht, en vandaar moest ik aan het gedicht op de muur naast kantoor denken (zie titel). Dus ik vertraag. Zodanig dat ik in beweging kan blijven, rustig kan ademen, om me heen kan kijken en kan genieten van wat er allemaal te zien is. De zon komt boven de bergen uit, prachtig. Mooie vergezichten, prachtige dalen. Na enige tijd voel ik een lichte prik in mijn rechter hak, ik loop nog even door, stamp wat en denk daar moet een steentje in zitten. klopt precies midden onder mijn hak onder mijn sok. Snel verwijderen, want mijn veten moeten heel blihven. Ze hebben (tot nu toe) in autotermen de kwaliteit van de mercedes. Geen centje pijn, helemaal heel, en in top conditie.

In la laguna (nog 100 meter klimmen naar de top neem ik een kop koffie en geniet van de smaak. Ik loop samen met een Italiaanse verder. Ze studeert architectuur, heeft net haar bachelor af, en denkt na over de volgende stap (specialisatie voor master). We hebben het over natuur (ze is in de bergen geboren en wil daar blijven wonen) politiek, jacht, vriendschap... en voor we het goed en wel weten staan we op de top bij o cebreiro. Tot dit moment is de lucht blauw en zonnig. Maar zodra we door de pas zijn kijken we op een landschap dat half verdwijnt in de mist. Er komen mistvlagen overwaaien en de temperatuur daalt. Ik had et mijn vest uitgetrokken, maar weer vlug aan.

Hier op de top worden de koeien blijkbaar vaak van het ene weitje naar het ander gedreven. Dat gaat natuurlijk over de weg. En die koeien laten t vallen waar t valt. De hele weg is soms bezaaid met het gevallene. Soms wat slalommen. Net als ik van het uitzicht geniet ervaar ik dat mijn hak, niet als gewoon een stevige weerstand bij het raken van de grond waarneemt, maar een soort gell achtige souplesse, maar voor mijn hersenen geregistreerd hebben, en een bijsturingsactie kunnen inzetten wikkel ik mijn hele voet zorgvuldig af in een verse vla ter grote van een pizza. Op het laatste moment maak ik daarbij ook nog een kleine glijdende beweging, waardoor ik 100% zeker ben dat het gehele profiel van mijn schoen naadloos opgevuld is met gewezen gras. De viscositeit van de substantie is door de vezelrijke samenstelling dusdanig dat mijn schen in eerste aanleg aan alle kanten ca 1 cm groter is geworden. Door wat soepele bewegingen weet ik de omvang te reduceren, maar ik merk toch dat het gewicht van links en rechts plots aanmerkelijk verschilt. Ik mijmer over hoe het profiel weer te klaren? Stokje en peuteren? Water? Ik besluit maar gewoon te wachten. Gelukkig neem het gewichtsverschil af. Ik vermoed dat de grond droger is dan de substantie onder mijn schoen waardoor er elke keer wat aan de grond blijft plakken.

Ik kom door tal van kleine dorpjes, maar nergens is een bakker. Gelukkig heb ik nog wat fruit mee, en ook de notenrepen die anne me in grote aantallen had verstrekt den goede dienst.

Het valt me op hoe verschillend de kleding van de wandelaars is
Voor mijzelf, dat interesseert me eigenlijk helemaal niet. Goede schoenen en sokken en verder een afritsbroek en een wel of niet daarbij kleurend sportshirtje. In vijf jaar is het legginggehalte sterk gestegen, wat het gemak wel, maar de esthetiek niet in alle gevallen bevordert. Er komt heel veel van het merk “ quetcha” van de franse sportgigant. Er zijn echter ook wandelaars waar alles af is. Denk daarbij aan een stemmige kleurcombinatie van broek, vest, shirtje en hoed/pet. Alles geraffineerd gecombineerd en “afgemaakt” van een nonchalant op het voorhoofd geschoven Ray Ban zonnebril, met (ja je raad het al) een in de pootjes aangebrachte kleur die precies combineert met de kleuraccenten van de kleding. Natuurlijk zijn rugzak en stokken daarop gefinituned. Het meest bijzondere vond ik een echtpaar die het raffinement zo ver hadden doorgevoerd, dat ze ook beiden in outfit onderling subtiel combineerden. Jammer alleen dat de man blijkbaar last van zijn knie had, en hinkte met een van pijn vertrokken gezicht, terwijl de vrouw er met een verveeld gezicht naast liep,,,, zo dissonant!!. Jammer jammer jammer van al die investeringen;-)

Nog even wat over kilometers en nauwkeurigheid. Ik kom uit Castilie, die lui zijn blijkbaar niet zo orecies (hewel ze een hele precieze overtuiging over hun staatsvorm hebben). Daar zie je afstanden in km, en het kan zo maar zijn dat je eerst 210 km ziet en daarna 220, terwijl je toch de goede kant op gaat. Zal wel zijn om te motiveren!. Maar op de top van de berg begint Galicie, heel ander volk. Preciezerikken. Hier geven we de nog af te leggen afstand in meters aan. Dus voor jullie begrip 151.334 meter. Das precies denk ik, tot ik twee paaltjes wel heel verdacht dicht bij elkaar zie staan, de accountant popt meteen op, en wat denk je?? De afstand die ik zou schatten op 35 meter, blijkt ruim 10 km te zijn. Niets is wat t lijkt. Maar al met al, daarna zijn ze redelijk consistent, en ik ben nu in Triacastella (van 1250 meter gedaald naar 671). Het laatste deel van het pad voert door een kastanje en eikenlaan. Heel indrukwekkende bomen, mooi. Ik maak een paar foto’s. Er staan knoesten met een omvang van 6 meter of meer tussen. Die kennen we in ons land niet. Ik sta even vol bewondering te gapen. Sins het lezen van het boek het verborgen leven van bomen kijk ik echt anders. Ik kom om14.30 aan, en heb dan de ca 25 km in ca 6,5 uur afgelegd.
Na het wonder van de douche, eerst dagboek en nu wat eten

Ik dacht gister laat, ik moet toch echt eens kijken naar die foto’s maar dat is voor na t eten
Lui gegroet