Krabpalen

Mooie titel he!

Het is inmiddel 19 uur en ik zit op een koel terras van een rustige alburgue in la Faba. Door een duitse stichting beheerd, dus alles “Grudlich und sauner”.

Gisteravond nog even naar de kerkmvan Villafranco geweest. Daar heb ik 5 jaar geleden afscheid genomen vannde camino, ik kan me nog goed herinneren destijds daar erg bezorgd over annelies in die kerk gestaan te hebben. Nu sta ik er weer, op de zelfde plek. Veel gebeurd, met anne gaat hetbredelijk gied. Haar stoppen met werken was het beste besluit dat ze kon nemen (en natuurlijk moest ik daar weer het langst aan wennen;-)).

Vanorgen om 6 uur op en ik had het niet goed voorbereid. Meuk ligt onder mijnbed te slingeren, moet 3 keer terug om alles bij elkaar te harken. Mag wel mer discipline smits denk ik.

Om 6.30 weg, tjo het is stervenskoud vandaag, de temoeratuur is flink gedaald en het waait hard. Juist de wind maakt het echt koud. Ik loop door villafranco en ik wil een extra verlenging via een pad door de bergen volgen, maar voor ik het weet zit ik toch op de klassieke route. Ook goed. Het is best lang schemerig doordat ik tussen flinke heuvels loop. Soms hoor de je uilen roepen in het donker. Langzaam aan wordt het licht en herken ik de route waar ik vijf jaar gelden zowel geen als weer gelopen ben (ik liep de bergen in, en toen ik begreep dat Anne ernstig ziek was ben ik teriggelopen naar villafranco om daar de bus en daarna het vliegtuig te nemen. Het is een prachige route. Voor villafranco zijn het veel wijngaarden, en hoewel er boeren zijn die daar net aangeharkte parkjes van maken, en boeren die meer van “ ik rotzooi maar wat aan en dat onkruid zijn alleen maar plantjes op de verkeerde plek” filosofie aanhangen, ziet het er door de bank genomen netjes uit. Dit landschap is ruiger, ik loop doorlopend door eennravijn waarin in de diepte een riviertje klatert. En dat water geeft een rustgevende sfeer, aards. Veel kleine weitjes waar koien met enorme bellen om hin nek (zou dat zijn om de nekspieren te vergroten, zodat je er meer soep van kan maken?) op rond kuieren. Veel bomen, en daarin veel gepiep en gepirrel van vele verschillende vogeltjes. En ik weet dat spanjaarden geneigd zijn alles op te eten, is ze dat hier gelukkig nog niet gelukt.

Ik heb me voorgenomen minder te haasten, dus neem ik aan espresso en een broodje in een bar. Daar ontmoet een Duitser. Hij test röntgen apparatuur die koffers op explosieven onderzoekt op het vliegtuig. Binnen de kortste keren hebben we het over de verschillen tussen de Duitse grundlichkeit en de Nederlandse handelsgeest en wat daar de voor en nadelen van zijn. Dat verkort de route, er sluit een duitse vrouw aan. Blijkt een balletdanseres te zijn die zich afvraagt hoe verder. Maar aannye lopen kan het niet liggen, want dat lukt verder prima;-)

Het tweetal besluit ergens te gaan zitten, daar heb ik geen zin in. Ik loop dusdoor ennverwonder me overde dualiteit tussen aan de ene kant de behoefte aan debat/gesprek/diepgang en aan de andere kant de rust en de stilte. Blijft zoeken naar mijn eigen balans

De weg is eerst vlak, maar begint dan eerst langzaam en dan stevig te klimmen. Ik haal een belgische in. We zakken op een bankje neer om even uit te blazen. Ze vertelt dat de camino op haar “to do” lijstje stond, en toen een andere vakantie uitviel dacht ze, dan dit. Ze boekte een paar herbergen en zonder oefenen (maar naar mijn inschatting 40 kilo overgewicht) ging ze op weg. Knap om het zo te doen, zou daar op de manier nooit aan begonnen zijn. Als de weg nog meer begint te stijgen daalt haar tempo zo ver dat ik besluit alleen verder te gaan. Ik heb het gevoel dat ze ze opgelaten voelt dat het niet sneller gaat, maar ik had niet de moed om het te vragen.

Maar hetr klimt steeds meer, de terparatuur stijgt en dan kom je aan krabpalen. Die term kreeg ik gister uit d email van een collega. Wat doe je als t effe niet meer wil, en ze noemde het krabpalen. Vond ik een leuk woord daarvoor. Ik heb dan ook toen het steeds zwaarder en warmer werd mijn krabpalen onderzocht. Ik heb de volgende vastgesteld
Eerste en meest vr de hand liggende is mijn oude natuur, niet zeuren of zaniken, tanden op elkaar en we moeten door. Als je onder druk staat val je in je oude gedrag terug. Opmerkelijk wat dat ook fysiek doet, hoofd naar voren, rugzak vast, dieper ademen, blik vernauwt tot het pad direct voor me...
Als ik dat ervaar denk kom op, dat kan anders, loslaten
Twee zingen. Vrolijke marsmuziek in mijn hoofd helpt me ook met een flukse pas de heuvel op te gaan. Na wat gezing (eerst in mijn hoofd maar dan ook letterlijk met geluid (en vals) denk ik wat is er nog meer
Drie bidden. Ik heb die rozenkrans in mijn zak, dus proberen. Ook dat helpt. Ik merk dat tijdens die cadans mijn gedachten wegfladderen en dat de meters bijna ongemerkt verslijten.
Vier denken over moeilijke vraagstukken (misschien moet die op 2 staan in mijn geval, maar relativiteitstheorie (samenvallen van licht en tijd, wat betekent dat bevoordeeld, en zouden er dan verschillende universa kunne. Bestaan? Volgens de snaartheorie wel.
Vijf gesprekken zou ook op twee koeten staan ;-) maar een babbel met een ander helpt om de tijd en de pijn te verduren. Waarbij gesprekken in een andere taal door de extra belemmering extra helpen die klim te maken
Zes (en voorlopig laatste) rekenen. Ik kwam op een plek waar een sportvereniging 1 km had uitgezet in 1 delen. Ik weet nu dat ik 1230 stappen zet in een km (als die vlak is) Dat is naar finisterre dus 430 km dus 430*1230 dus 530.000 stappen. Maar ja daar moet nog een verkleiningsfactior op voor stijgen (20%?) maar hoeveel stijg ik/ (20?) is er dan ook een vergratingsfactor voor dalen, en comenseert die de stijgfactor, ik vermoed van niet.... dus uhh toch 530.000 stappen;-)

Ik kom aan een albergue in La Faba en vind het wel genoeg en mijn krabpalen zijn op. Dus inboeken. Ik ontmoet een belg die de van serpenheuvel uit belgie. Hij is al 4 maanden onder weg. Vandaag is het paard vaneen brug gevallen en 3 meter naar beneden gegaan. Hoewel het geen uiterlijke verwonding heeft is hij bezorgd, want het eet niet. We spreken een uur over paarden. Ze slapen liggend in de kudde (dan blijft er een staan) en als ze alleen zijn slapen ze vaak staand. Dat ene achterbeen omhoog is de russtand. De deken erop is belangrijk, omdat het anders de rug kapot rijdt. Dit paard is 23 en wordt ca 30. Een paard weet feilloos hoe er het kan gaan. Ze weten prima wat ze niet moeten eten. En vuil water daar blijven ze vanaf.

Uiteindelijk lijkt het wel weer goed te komen.

Ik heb tijd zat dus ga boodschappen den, haal mijn houtsnijmessen tevoorschijn en snijdt een woudgeest, drink een glaasje wijn met de Duitse beheerders. En schrijf nu in dagboek. Nog 169 km hoor ik net van de Belgische paardenman. Hij vertrouwt me toe dat hij zijn hele leven een cowboy had willen wezen en daarom naar Santiago rijdt en loopt. Hij werkt deels met beperkte kinderen. Die stichting hanteert de term “Eenvoudig gelukkig zijn” mooie gedachte voor nu. Ik stop

Zie de foto’s op faseboek, want dat uploaden wordt niks

Pe