Zie onder

Tja vandaag loopt het anders. In die zin dat ik nog geen titel heb, en dus maar eens moet lijken waar het verhaal me naartoe voert. En dan kan ik daarna er een titel boven plakken toch?

Op zich al, dat ik nog geen plan, geen proces en geen gewenst resultaat voor ogen heb, is iets nieuws, de camino begint te werken zou je dus kunnen denken.

Evenn terug naar gister een een paar aan te stippen herinneringen.
- in de albergue wordt ik ontvangen met een bekertje ijsthee..... jongejongejonge, als je warm en vermoeid bent, dan smaaaaaakt dat zeg, daar kan de koelste bruine pater op een terrasje niet tegenop. Dus eigenlijk dacht ik later is de les inspanningen vergroten het genoegen (en ik dacht zou een biertje op dat moment nog lekkerder zijn geweest?? Maar ja, dan zou de alcohol me waarschijnlijk binnen enkele minuten geveld hebben)

Dat bekertje kreeg ik van een perfect Engels sprekend dametje. Toen ik haar complimenteerde zij ze , stelt niks voor, kom uit brits canada. Ik ben her al jaren 15 dagen vrijwilliger, maar dat stelt wel wat voor, want dat is keihard werken. Maar ja, ze moest redelijk blijven, ze was 80, en tja dit was waarschijnlijk haar laatste jaar hier, haar dochters kwamen om van Astorga naar Santiago te lopen. En ja ze werd wel moe... toen ik suggereerde dat t ook korter kon, keek ze me meewarig aan, en zij er is ook een grens aan het verleggen van je grenzen jongen...

Als ik op mijn kamer kom blijk ik die te delen met een fransman en een poolse broer en zus. Later op de dag kom ik binnen en het meisje (ca 18) vertelt met de tranen in de ogen dat ze zich ernstig zorgen maakt over haar broer. Hij is even weggegaan, en reageert niet op haar appjes/belletjes. Ik vraag hoe oud hij is. 22 oke,, zeg ik hij is 22 en jij maakt je zorgen. Ik denk dat de kans groot is dat ie een pilsje pakt op een terras, even weg van zijn overbezorgde zus. Ze grimlacht, nee kan niet, hij is geheelonthouder. Ik zeg nou dan zit ie met een glas limonade naar al die mooie spaanse vrouwen te kijken die voorbij komen, of nog beter er zit er een bij hem aan tafel, hij heeft de “ tijd van zijn leven” en jij maakt je zorgen!! Ze sciet in de lach, dank je voor je reflectie en even later zie ik haar druk vrolijk praten met een andere poolse.

Ik had joep en brymm (oudste kleinzoons) beloofd zo nu en dan te mailen. Heb een foto van het indrukwekkende kasteel gemaakt, en een verhaal bedacht dat er hier nog echte ridders zijn. Dat de koning vanochtend te paard door de stad kwam. Dat ik verbaasd riep wat mooi een koning op een paard (in het nederlands) maar dat de ridders dachten dat ik saans sprak en zei “he wat raar, meestal hangt t onder t paard, nu zit t erop). Dat ik gearresteerd ben, en een dag paardepoep moet scheppen. Ben benieuwd naar de reacties van die mannen!

Na een wandeling door de stad, en een zelfgekookte maaltijd (bevalt me prima) was er een bijeenkomst in de kerk om te praten over ervaringen op de camino. Ik had niks te den, geen werk mee, boek van Yalom gist al meer dan voldoende door mijn hoofd en vele mensen waren de stad in wegens een festival, dus er naar toe. Een groep van ca 10 mensen, allemaal middelbaar en ouder. Opmerkelijk, jongeren kiezen net voor deze vorm denk ik. Helaas wordt er Spaans, en Engels met een Spaans accent (een sort “ spanglisch” gesproken, dus het is moeilijk te volgen. Twee bijzondere punten.
- De inleider vertelt over zijn eigen ervaringen, en meldt het gewicht van je rugzal is gelijk aan je zorgen. Die van mij weegt 12 kilo, en is daarmee een van de zwaarste in de omgeving. Als eerste schiet door me heen “ en die draag ik gewoon’, alleen al die felle reactie zet me aan het denken. In de loop van de dag had ik toch al besloten om minder water mee te nemen (nu 1,5 liter in de rugzak en 1/2 liter in een fles. En ik weet dat er dubbels inzitten, te veel kleren, een extra handdoek, houtsnijmesjes en -zaag, regenkleding....de dag erna merk ik dat t geen echte belasting is, dus voorlopig laat ik t zo, terugsturen kan altijd nog
- er wordt ons gevraagd waarom we lopen. De meeste mensen raken zwaar geëmotioneerd tijdens het delen, en hoewel mijn emotionaliteit de afgelopen dagen steeds meer aan de oppervlakte komt, leg ik rustig uit dat ik een tocht af te maken heb, geld inzamel voor warchild en me wil laten verrassen door verhalen en ervaringen.
- tot slot begint iemand over de gelijkenis tussen het gedicht Ithaka van kavafis en de camino. Moet niet gekker worden denk ik. Op beslissende momenten in mijn leven popt dat gedicht elke keer op. . En ik draag de eerste en laatste regels in het Engels op
“ if you set out for ithaca
Hope your journy be a long one

And when you find her poor ithaca want have fooled you
Old and wise as you have become
You will have understood by then what these ithacas mean
“
Dat gaat niet zonder tranen.

Vandaag weer om 6 op. Prima geslapen. In he donker spullen zoeken, maar de anderen staan ook op dus t licht mag aan... en je hoeft niet door te kamer te sluipen.. zucht gelukkig.
Dit keer ontbijt in de keuken, zet thee en neem wat brood met beleg. Om 6.50 de deur uit. Het is best koud, maar ik ga nu niet stoppen om broekspijpen aan te ritsen, bovendien die kleine lipjes in t donker... onbegonnen werk. Als ik thuis kom koop ik meen broek met tentritsen;-)
Ik ben Ponferrada nog niet uit of ik ben de tekens al kwijt. Verderop zie ik een bekende Spaanse medewandelaar staan, hij vraagt
Net de weg en wacht op me. Via een tussen weggetje weer op het goede pad, totdat.... op een rotonde nergens iets te vinden. Inmiddels is onze groep 10 mensen. Op goed geluk een route gekozen. Uiteindelijk helpt google ons uit de problemen. Via een alternatieve route komen we op het eerst volgende dorp terecht. Mijn tochtgenoot is student journalistiek, heeft nog een jaar te gaan, maar wat daarna te doen??? Vandaag camino. We spreken ober het effect van internet (en google maps dat ons nu toch weer mooi helpt), de macht van de Chinezen die binnen een maand na een verbod van Trump met een eigen besturingssysteem komen voor telefoons.. politiek bedrijven met 140 tekens. Lopende het gesprek merk ik dat er heel veel gebeurt waarvan je niets begrijpt. Onze grootouders wisten niet dat ze gebeurden, en hadden genoeg aan hun eigen zorgen. Wij weten het wel, begrijpen ze niet, en verengen daarom ons beeld, en kijken alleen naar die dingen die we begrijpen of denken te begrijpen. Lang leve mijn eigen “ bubble”!! Kan toch niet waar zijn denk ik, maar eerlijkheid gebiedt, dat het wel degelijk waar is. En alleen al het boek van yalom dat ik momenteel lees geeft zoveel tips voor nog niet gelezen boeken, dat ik nog 20 jaar vooruit kan, en intussen gaat die wereld gewoon door...;-)
Om 10.30 besluit ik eennstempel te gaan halen in een kerk (ik wil mijn stempelkaart als pelgrim toch ook wel een beetje aanzien geven), daarmee loop ik weer alleen, prima overigens. Als ik om 11 pauzeer met een broodje en wat fruit om de markt stopt er een andere wandelaar. Na lunch stappen we samen verder. Het is een jonge vrouw (ca 22) en we spreken over leren, leiding geven, wat je wilt met je werk, geloof, eetgewoonten, gezinnen van herkomst... gewoon de normale dingetjes, en voor we het beseffen staan we in Vilafranca del bierzo. Verder wil ik ook niet vandaag. Die daling gister heeft blijkbaar toch veel energie gekost. En morgen een grote klim. De eerste herberg is de mijne. Prima plek. Wat is zo’n douche toch een vreemd verschijnsel. In een paar minuten zo fris worden dat je het gevoel hebt zomaar een eind verder te kunnen. Lopen. Eens uitzoeken hoe dat komt, afkoeling? Ontlading statische elektriciteit? Reiniging?

Ff maffe op bed, en even de stad in. Nou net te laat alles is dicht behalve de terrassen. Dus straks even wat boodschappen.

Nou het is 17.15. De tekst liep er zonder denken en zonder voorbereiding zo uit... dus waarom voorbereden?

En de titel wordt Ithaca