Daaaaaaalen

Zo, he ik zit weer. Las net dat de foto’s niet gelukt zijn gister. Straks nog maar eens proberen, maar zo’n digibeet als ik.... noun ja het woord lukt wel;-)

In Foncebadon is geen winkel meer, en je er staan veel tot ruïne vervallen huizen. Nu zijn er nog maar een stuk of 10 bewoond (veelal cafe/restaurant of albergue). Daarom een herberg gezocht waar we met z’n allen kookten en samen aten. Leuk om zo samen (met de talen spaans, italiaans, zweeds, lets, frans amerikaans servies en Nederlands te koken. Het smaakt prima. Daarna uiteraard met z’n allen afwassen. Wonderlijk hoe er daarna zonder een afspraak ieder zijn bed opzoekt (een verbouwde kerk met 9 stapelbedden. Bedden van oud grenenhout, degelijk, maar maakten ze van grenen ook geen mijnstutten, die kraken voordat ze breken? Ik mag t niet zeggen jezus wat n gekraak, maar in n ode kerk wel erg passend. Maar och als je 25 kmmi de benen hebt en veel frisse lucht, dan hoor je dat gekraak maximaal 5 minuten.

Vanochtend om 6 op (ook bijna als van te voren afgesproken. Ik moet mijn rugzak opnieuw pakken en we ontbijten. Om 7 weg. Ik ben inmiddels op 1400 meter hoogte, en er staat nog een klimmetje van 100 meter. Om 7.30 uur sta ik bij cruz de ferro. Een soort bedevaartsoord waar mensen een steen met hun verdriet, herinnering, voornemen oid neerleggen. Dit keer heb ik geen steen meegenomen, maar de afgelopen dagen is er wel een voornemen ontstaan. Dat bevestig ik voor mezelf op deze plaatss. En ik ben niet naiefg, daarmee is t niet klaar, maar als hje niets probeert (en elke dag weer opneiuw begint als dat nodig is) wordt niks toch?
Dan is het dalen geblazen, als ik later op de kaart kijk blijkt hetbvan 1500 meter naar 600 meter te zijn. Ik ben alleen vertrokken uit de herberg, maar na me vertrok eenngroep jongeren, en langzaamaan halen ze me in. Eerst is het stil en dan wordt t wat gemonkel, dat langzaamaan in een brei van Engels spaans en Italiaans wordt. Ik moet aan de kippen in doornenburg denken, die in de ochtend ook zo drukm kunnen zijn. Dat “lopende kippenhok” haalt me langzaam in en verandert dan weer ineen monkelend geheel dat steeds meer verstilt.

Het is heir zo boven op de berg best koud. Ik heb mijn hoed om mijn ene hand gedraaid, en andere valt er bijna af. Ik ben blij dat ik de broekspijpen aan mijn broek geprust heb (ik weet niet wat het is, maar die lipjes van de rist worden naarmate ik ouder wordt steeds kleiner).

Ik kauw op een tekst uit dat boek van Yalom, waarin hij aangeeft dat het zaak is zo snel/vroeg mogelijk in je leven de futiliteiten ook de futiliseren, waardoor je aan het eind van je leven zo weinig mogelijk spijt hebt van zaken die je gedaan, of nagelaten hebt. Nou ik was er niet zo vroeg achter constateer ik. Het loopt zoals het loopt, de vraag is hoe dan om te gaan met het resultaat. Alleen in de toekomst kun je andere keuzes maken. Als ik even uit rust kijk ik achter me, en zie ik het pad beneden waar ik vandaan kom, en als je erop terug kijkt (ook in je verleden) dan lijkt t allemaal verklaarbaar, maar dat komt omdat je een destijds gemaakte keuze, als “ logisch” aanneemt, daarmee kun je de geschiedenis wel verklaren, maar met de kennis van nu zijn de keuzes van destijds niet altijd logisch. Terwijl ik dat denk kijk ik naar voren, daar denk ik een pad te zien, maar als ik om een t splitsing kom, welke rationaliteit zal ik dan hanteren voor mijn keuzes? Die is verrijkt door wat achter me ligt, maar in de toekomst zal ik wellicht toch weer een ander beeld hebben. Schreef ik niet al eerder dat het leven voorwaarts geleefd en achterwaarts begrepen wordt? Dus de vraag hoe om te gaan met het resultaat blijft nog maar evennstaan. Dat is natuurlijk net moeilijk vor de successen, maar de dingen die niet goed zijn gegaan? Dag hammerskjold schreef een prachtig gedicht, dat eindigt met “ maar hoe schrijnt de herinnering aan elk verspild uur”. Nou ja genoeg gedacht en gesomberd voor nu, want het is prachtig weer en er gaat ook veel goed.

Na een hoop geklipgeit kom ik aan Elacebo (nee voor de medici onder u niet elplacebo). Lekkere espresso me het kippenhok, een banaan op zak en verder. Wat een prachtige uitzichten, en de dichtregel van gister helpt. Zo nu en dan sta ik stil en kijk (zal kijekn of uploaden van foto’s nu wel lukt).

Ik wordt ingehaald door een bijna rennende Engelsman. Als hij me voorbij is, stopt hij en vraagt “war child, what is that”, na de uitleg propt hij geld in mijn hand en laat me verwonderd achter, terwijl hij als een haas verder holt. Mooi zoiets toch?

Verder gaat de route maar het is echt oppassen veel uitgesleten plekken in het holle pad, en als je denkt op een vastliggende steen te gaan staan denkt die steen op dat moment “tijd om te rollen”(er wordt wat afgedacht op zo’n pad). Verschillende keren kan ik me nog net corrigeren.

Om 11.30 uur loop ik Molinaseca binnen. Zoals altijd veel eerder dan mijn reisgids prognoticeert. Ik besluit een broodje te kopen en. Verder te wandelen. Om 12 zit ik dan ook met een “pan” met beleg op een bankje in de schaduw en trek mijn plan. Ik wil naar Ponferrada. Dat is nog 2 uur vls de gids. Ik laad mijn rugzak weer op en stap vrolijk verder. Ik lijk elke dag fitter te worden.

Ook wordt ik me steeds bewuster van mijn lijk. Is hier natuurlijk ook noodzaak, want als dat hapert sta je daar maai mee in de bergen te kijken. Zo trek ik heel zorgvuldig sokken en schoenen aan, doorvoel ik nauwkeurig of ik voldoende (maar niet te veel) gegeten heb, de eerste uren heb ik geen behoefte aan drinken, maar later gaat dat steeds rapper (en weliswaar min of meer automatisch, maar wel door mij geregistreerd). Mijn ademhaling synchroniseert met mijn passen, op vlak terrein op 5 of 6 passen in en uitademen, maar naarmate de klim sterker wordt verkort dat, en op “ mijn top” is dat op een pas inademen en op twee uit. De loop en ademmeditatie die ik me in het verleden ingetraind heb werkt nu dus alleen op vlak neutraal terrein.

Om 13.30 loop ik ponferrada binnen. Best een grote plaats. Het wordt zoeken naar de albergue, maar google brengt uitkomst. Met die technologe wordt het allemaal wel makkelijker, maar ook zoeken verdwalen en jezelf hervinden heeft zijn zin, denk ik, maar voor dit moment ben ik zwak;-)
Een prachtige albergue, gerund door vrijwilligers. Mooie kamers met 2 stapelbedden, een keuken en recreatiezaal. De douche doet zoals elke keer wonderen, je sloft er moe onder, enn komt (ondanks soms gemartel met instelling, losse douchekop of koud water) er weer fris als een snoek uit (ook weer zo’n “lijfelijke” ervaring he).

Voor nu genoeg, ik zal nog evennnaar de foto’s kijken

Lui gegroet, en naar ik hoop gedoneerd voor warchild

Pe