Wat hoor ik

Tja ik had twee titels, “vergeet je niet te genieten dacht ik laatst” En wat hoor k. In verlengde vannde tekst vanngister heeft deze “gewonnen”.

Wat hoor ik? Wat en ik me daarvan bewust en wat glijdt als water van me af?, Vooraf in mijn gezin is de zin “pap negint steeds slecer te horen” inmiddels een regelmatig (door de anderen) uitgesproken en gehoorde zin. Maar omfdat ik emotioneel nog nie toe ben aan het nemen van de horde van een gehooronderzoek, laat staan een -toestel hoor ik die klacht zelf nooit. Maar uit de onderstaand tekst blijkt dat t wel mee valt (maar misschien is er thuis een verschil tussen horen en luisteren;-)

Ik wordt wakker om5.30 vannhet geluid of er boven mij een olifant in het donker hinkend op een voet probeert in ijn slipje te stappen, maar ach door het donker heeft hij dat van zijn kamergenot muis te pakken. Nog maar evennsoezen en om 6 sta ik op. Mijn kleren liggen op de rand van mijn bed, dus dat maakt niet zoveel lawaai, hoewel een polyester broek ritselt best, om nog maar te zwijgen van de rist. Maar een slaapzak in zijn klein zakje proppen, man wat een herrie in zo’n stille ruimte. Ik besluit mijn rugzak buiten de slaapkamer in te pakken. Daar s het eenngerucht vanjewelste. Douche, wastafel en toiletgegorgel (om de meer prive geluiden maar te verzwijgen, voor het geval dat je een beelddenker bent...... verder is er geritsel van aankledende mensen en een gezip en prrrt van aantrekken van strak getrokken rugzakken en ritsen. Om 6.30 sta ik buien. Da’s zo ongeveer zoals ik het wil qua tijdsbesteding. Buiten valt de stilte over me heen (na de klap van de dichtvallende deur). Als ik wegwandel hoor ik in eerste aanleg alleen het ploffen van mijn schoenen op de grond en het kriekkroek van mij rugzak, hoewel vandaag is het eerder een soort sjrrtsjrrt, gister was t kriekkroek. Maar als ik goed luister is er het gebrom van talloze airco’s en ander electrnuische apparatuur. En de verte klinkt een radio. Mijn voetstappen galmen in de stille straten. Als ik het voetgangersgebied verlaat komt er het onwelkome geluid van auto’s in ovefrmaat bij. In eerste aanleg alleen in de stille straten, maar even later hoor ik het verkeer op de snelweg. Buiten de stad wordt het meer geluid op afstand (behalve mijn eigen geluid). Dat is naast ploffen en kraken ook het ritselen van mijnkleding. In de verte kraait een haan, als het licht wordt hoor ik verschillende vogels, kippen en de wind door de bomen. Op mijn eerste pauze (een heerlijke expresso en een croisant) komen bij de al bschrevenn kakofonie nog kauw slik en beweeggeluiden bij. Als je dat allemaal bewust waarneemt best veel. En dan nog ‘HET EFFECT VAN EEN HOED’. Voor het goede begrip, ik heb een grote ronde polyester hoed. De rand is gemakkelijk, zodat de on niet op mijn weke bleke westerse nekje schijnt. Maar met hoed verandert het. Geluid merk ik. Hoed in de nek, vooral geluiden voor me, vogeltjes, tikken op de straat, lopen van andere wandelaars. Hoed horizontaal, versterking van mijn eigen ik, ploffen, tikken van mijn stok, maar ook het geknisper van een plastic zakje in de zijkant van mijn rugzak.

Genoeg geluid, opmerkelijk hoeveel als je oplet.

“Vergeet je niet te genieten dacht ik laatst” is het begin van een gedicht dat bij mijn zus hangt en ons attendeert op onze haast naar morgen waardoor we het nu vergeten. Die zin schoot me vanochtend te binnen. Waarschijnlijk doordat een vriend me (om mijn mildheid naar mezelf te stimuleren) een gedicht had gestuurd, dat net ongrijpbaar in taal was, maar daarmee raakte het de grens van het bewuste bijna onbewust. Dan dan borrelt zo’n zin op. Daar loop ik op te kauwen. De afgelopen dagen vooral doelen nagestreefd, bezig geweest met aankomen n regelen, niet met zijn. Dat kan anders dus. De zin komt tientallen keren terug vandaag. En elke keer besluit ik om even stil te staan om me heen te kijken, te genieten van een vergezicht, achterom te kijken en te zien hoeveel ik al afgelegd heb, wat ik al hoog sta. Daarmee komt ook de realisatie dat een groot deel van mijn leven achter me ligt. Soms mooi en effectief, soms vol met fouten en vergissingen. Maar alles werkt door in het nu.

Ik steek mijnhand in mijn zak en vind de gekregen rozenkrans (voor hen die niet weten wat dat is, een christelijk (of katholiek) gebedssnoer waarin je in een cadans van 10* een weesgegroet en dan een keer een onze vader .... weet je niet wat dat zijn (google dan, want ik kan hier net 20 jaar katholieke opvoeding samenvatten). Ik besluit het eens te doen, zo’n rozenkrans (wel 50 jaar geleden denk ik). Als ik luister naar de oude gebeden, die door katholieke doordeseming van tientallen generaties en een deugdelijke katholieke opvoeding en schol in mijn systeem zitten, merk ik dat ik grote moeite heb om met aan een aantal zinnen te verbinden. Wat is mijn kijk op geloven veranderd in de tijd zeg. En het gebeurt waar je bij staat, terwijl je het je nauwelijks bewust bent. En tegelijkertijd een rustgevende meditatie denk ik.

De wandeling??, oh ja dit was een dagboek (maar dat andere gebeurt ook allemaal tijdens die wandeling. Het is een prachtig gebied. Heuvelachtig, de grond is donkerrood/oerachtig. Mooie dennen en vooral eikenbossen. De bladeren zijn wat dikker en taaier dan in nederland. Het pad is deels best prima/vlak, soms zelfs (waarschijnlijk met geld van de EU) dusdanig verbreed dat de pelgrims in rotten van 7 breed naar het bedevaartsoord kunnen trekken. Maar soms is het smal, ruw, met losse stenen en boomstronken. Net het leven zo’n pad he. Op tal van plekken (doordat ik doorlopend stijg prachtige uitzichten om van te genieten, vooral achter me). Ik loop zomaar de wandeling van 20 km en zie dan foncebadon staan op een brod, nog 6 km. Altijd al eens in foncebadon willen slapen. Daarheen dus. En of de “de duvel ermee speelt” eerst lopen er vele mensen op mijn pad, maar u ineens, het is droog, warm, stoffig, steil, geen mens te bekennen. Gelukkig helpt de dichtregel, en weet ik het goede te zien, en kom ik vriolijk en ontspannen aan. Ik vind een plek in de parochie albergue. Ik slaap een verbouwde kerk met 18 bedden. Gezamenlijk avondeten en ontbijt. Ben benieuwd

Foncebadon ligt hoog in de heuvels, ik zal zo enkele foto’s maken voor diegene waarvoor dit ellenlange verslag zijn persoonlijke spanningsboog ver overtreft. Kunnn dieplaatjes kijken (als mij t uploaden lukt natuurlijk)