Dag-licht

Weer zo’n rare titel, maar vanochtend verwonderde ik me over de vele fases waarin het daglicht ons bereikt, maar veelal hebben we daar geen oog voor (of wi liggen nog op een oor). Daar zo meer over

Prima geslapen, nog een tijd met mijn kamergeot gesproken. Hij was sosciaal werker in intalie (milaan) en werkte deels met mensne in het stervensproces (en hun familie) en deels met jongeren die verslaafd zijn (tussen 12 en 20, maar hij meldde dat ze steeds jonger worden). Hij studeert nog op de uni, en maakt een proefschrift over huiselijk geweld, een taboe in italie.

Om 6 uur op, en om 6.45 weg, terwijl ik nog uitgeberid thee heb gedronken. Het kan dus sneller.

Het is nog heleaal donker, en gelkkig heb ik een tica mee. Innhet dorp zijn nog enkele straatklantaarns, maar buiten het dorp is het zoeken naar gele pijlen, strepen etc. Het lukt wonderwel. Ik loop met de opkomende zon in de rug realiseer ik me. De kleuren zijn eigenlijk alleen in tonen grijs tebschetsen. En jenkunt (een maanloze ochtend) feitelijk in eerste aanleg maar een paar meter voor je uit zien. Langzaamaan neemt de horizon vorm aan, in grijze contouren. Het eerst worden de geeltinten zichtbaar in mijn omgeving. Er is veel geel door de gemaaide korenvelden, de gerst die hier en daar nog staat, en de pluimpjes van de mais steken parmantig uit het duister. Als ik me omdraai zie ik dat de hemel daar langzaamaan geel kleurt aan de horizon. Voor me is het nog een grijze massa, maar langzaam worden de contouren van bergen onder een loodgrijze lucht zichtbaar. En dan plots (of heb ik niet opgelet) zie ik de contouren van de grotere bomen in het landschap op afstand. De lucht voor me verandert langzaamaan van grijs naar blauw, waarbij er tussen het grijs en blauw een roze baan zichtbaar is. Het strijklicht van de zon verdiept het beeld van het landschap, en langzaam geven de schaduwen de kleur van de planten prijs. Dan worden de hogere bomen uitgelicht door de zon, en steken ze duidelijk af in het landschap, ze krijgen meer en meer kleur. En ook mijn schaduw tekent zich af. Ondertussen hebben de maisstengels die eigenlijk alleen zichtbaar waren als een grijsgroen zwerk onder de gele toefjes een diepgroen kleur gekregen. En de (zeldzame) bloemen langs de weg tonen hun kwetsbare kleuren. Mijn schaduw is scherp en ik stap als een soort vadertje langbeen door het landschap. En dat alles voltrekt zich tussen 7.15 en 8 uur. Is het jezelf wel eens opgevallen?

Weer opnieuw is mijn tempo hoog. Ik lijk te lopen alsof de duivel me op de hielen zit (een bijzonder tafereel op een pelgrimspad toch?) ik probeer wat te vertragen, maar als ik even niet oplet....
Binnen 2 uur ben ik in Villavante (stond 3 uur voor volgens de gids). Een pauze met een broodje langs de weg, ik geniet van het verse brood. Dan door, en voor dat ik het goed en wel besef ben ik van de “ kaart af gewandeld” en in de volgende etappe van het boek terecht gekomen. De uitzichten zijn mooi, geel rode aarde, de heuvels tekenden zich bij de start in de verte af, nu sta ik er zowat met mijn neus op. Ik wandel in Puente de Obrigo een kerk in (het is elf uur) en zijg even in een kerkbank. Er komen meteen twee oude dametjes aan die me een sempel op mijn pelgrimspaspoort willen geven. Graag hoor. Ik verlaat de koele kerk met de vraag of kerkgebouwen troost kunnen geven. Ik passeer hospital de obrigo, en start dan met klimmen, onderweg in een klein dorp weer even halt in een koele kerk, een stempel en de stempelaar drukt me een rozenkrans in de hand. Voorin de kerk zitten een oma en een kleindochter, oma eert het meisje het weesgegroet, dat kan hier nog, in Nederland kan ik me dat niet meer voorstellen. Voor ik de kerk verlaat drukt de “ stempelaar” me op he hart veel te drinken als ik naar Astorga loop. Hij wijst nog uitdrukkelijker op de dorpspomp. Ik drink nog eens flink (en heb nog een fles en waterzak bij me). Toch goed dat ik het gedaan heb. De weg klimt van 820 naar 920 meter, en elke keer als je denkt er te zijn....nee hoor. Ik merk dat ik vaker moet rusten, en de wandeltijd tussen de rusten neemt af, de rusttijden nemen toe. Vreemd dat je direct na zo’n rust weer keik opstapt, maar steeds sneller komt de man met de hamer... Als ik denk nou mag t wel klaar zijn staat er een stalletje met limonade, en fruit langs de weg... door god gezonden zou je kunnen denken;-). Een heerlijk glas limonade en dan door naar Astorga, hoewel.... die doen alles om je de stand van alle gezichtspunten te laten zien voordat je er binnen mag. Voor de laatste klim het dorp in (en ik weet bovenaan de weg ligt de herberg) toch nog even zitten, ik drink de laatste druppels uit mijn voorraad. Dan naar boven, om 14.30 slof ik naar boven. Voor me op de trap van de herberg stapt een vrouw heel traag de treden op. Ik denk als ik zo moest lopen. Het blijkt een Amerikaanse die gister haar knie overstrekt heeft.

Ik schrijf in, prima plek, kamers met twee stapelbedden.
Schoenen in een aparte kamer zetten aub. Als ik ze los maak komen er stofwolkjes van de veters. Als ik later nog evennterug loop herken ik ze pas aan de steunzool, zo stoffig zijn ze. Douchen, hee als herboren, wassen en even wat rusten op bed en een wandeling door de stad. Ik heb besloten zelf te koken, dus ik doe wat bodschappen en kook soep en paste. Ondertussen wat pratend met een amerikaan, een japanner en een Engelsman. Allen blijken hier te zijn om antwoorden op vragen in hun leven te vinden dat blijkbaar toch behoorlijk door elkaar geschud is door werk/liefde en dood.

Ik zit nu op het terras en geniet van het uitzicht. Ik zal een foto proberen te plaatsen. Vandaag was meer dan dertig km, morgen maar wat rustiger