Johhh wat zijn die die dijk opgangen hier lang

Ja, dat krijg je als je wel redelijk wat kilometers in de benen hebt, maar altijd de vlakke weg. De enige klimoefening die ik in de betuwe heb kunnen opdoen is “de dijk op” en dat is na 15 meter klimmen afgelopen In leon en in de verdere wegen voor me is dt anders, er komt maar geen eind aan sommige hellingen lijkt het. Maar toch de eerste wandeldag zit erop.

Gisteravond om ca 21.30 uur in Leon, nog een klein halfuur doorstappen naar her centrum, (lang leve google maps). En dan sta ik voor mijn albuerge en.... een gesloten deur. Een cijferdruk slot... eerst maar eens in de maikl kijken, kan me niets herinneren. Nee staat ook niks. Wel een telefoonnummer. Jahaa, ze wisten dat ikmkwam, en ze hadden ook de code voor me.

Het is een prima groepsherberg met ca 15 mensen. Een kleine woonkamer en kamers van 6 tot 10 bedden, hoogslapers. Het laatste bed in het hoekje is voor mij. Na uitpakken en even uitzoeken he het praktisch werkt (waar laat ik portemonnee, telefoon (heb zelfs een stopcontact naast mijn bed, een luxe) nog even een kop thee zetten. Raak in gesprek met twee Australiërs. “Doen” na haar pensionering Europa (zijn grootvader vocht voor de Engelsen in 1e wereldoorlog, hij wilde dat graf bezoeken. Er waren vele australische oorlogsslachtoffers vertellen ze, nooit geweten). Het valt nog niet mee om europa te doen want.je mag maar 90 dagen in een periode van 190m dagen in Schengenlanden verblijven. Dus ze zijn ook maar naar Bosnië en andere landen in die streek geweest. Mooi, maar wat was dat met die nederlanders daar.... ze zijn naar een museum geweest over Srebrenica ging. Tja leg dat maar eens uit...
We onderzoeken due verschillen ussen austalie en europa. (Daar een federatie met maar 7 staten die weinig bevoegdheden hebben, en gemeenten hebben nog minder. Ze zijn verwonderd over de vele landen en oorlogen in de verleden eeuwen. Tja qua oorlogen hebben ze muv 1e wo en 2e wo eigenlijk geen historie. Ik informeer voorzichtig naar de aboriginals, zij schiet in de lach en geeft meteen toe, ja dat was feitelijk ook oorlog en moord, hij zit wat te monkelen. Tja zo heeft elke vlk zijn historie en pijn. Maar om te vergeven, koet er eerst erkenningbzijn denk ik. Dat is ook in je persoonlijke leven zo.

Vanochtend om 6 uur op. Goed geslapen, was wel warm in het begin. Om een paar minuten voor zeven weg. Kost dus een uur denk ik, dat moet sneller kunnen.
Eerst even naar de kathedraal. Ik laat de stilte in me neerdalen terwijl ik op het plein sta, daar sta ik dan na al die voorbereiding met mijn verwachtingen en twijfel. Ik wacht op de klokslagen op het plein.... die komen niet dus gewoon op weg. Binne. De kortste keren pik ik enkele wandelgangers op. Opmerkelijk hoe goed die hier weten waar naar toe. Een veel beter geoefend oog voor gele pijlen, strepen, punten en jacobsschelpen etc etc. Constateer ik. In een buitenwijk koop ik een brood. De bakker helopt me met mijn rugzak als ik die weer omgesp. Vriendelijk. Er zit toch meer in dan verwacht. Op het laatste moment toch nog een houtsnijmes en snoeizaagje meegenomen, en wat nog meer aan onzinnige zaken?? Over 20 dagen weet ik het;-). Mijn drinkfles hangt aan mijn gordel. Minder gemakkelijk dan ik verwacht had, de test deed ik met een lege fles, maar met vulling slaat hij de hele tijd op en neer. Na enkele mogingen zit hij goed vast aan mijn draagriem.

Leon is “een slaperig provincie stadje staat in de reisgids. Dat klopt. Wat me opvalt is dat ook hier in het centrum en later in de buitenwijken en industrie centra staan veel winkels en gebouwen leeg. De laatste avond thuis keken anne en ik naar een documentaire over een streek in Engeland waar alle fabrieken gesloten waren. De laag opgeleide mensen raakten volledig aan lager wal en er was een dramatisch drugs vraagstuk met “spice” (nog nooit van gehoord). De levensverwachting in de streek was maar 58 jaar. Christie Moore maakte ver dergelijke situaties in ierland een prachtig lied (ordinary man), maar het was en is een drama. De hele wereld lijkt verstrikt geraakt in een “ratrace” waarin bezittingen op plekken worden opgehoopt en anderen sterven van de armoe. En als we al een oplossing willen vinden is dat er een met pijnlijke keuzen voor degene die grote welvaart hebben. Of die vrijwillig gemaakt wordt.... (zo denkend sjok ik door leon, terwijl ik zelf ook veel te veel welvaart in mijn rugzak heb geladen, het zijn alleen hier al...)

Buiten leon wordt het rustig, en betreed ik de streek “Paramo” volgens de reisgids “en oase van bloemen” nou in september mooi niet. Het koren is gemaaid, een deel van de akkers al geploegd (buin/geel achtige stenige grond) ik neem na enig twijfelen de alternatieve route. Mooi pad over een vlak terrein. Met het kiezen van deze route is het ook erg rustig geworden. Er lopen maar weinig wandelaars. Sommigen lopen fit anderen martelen voort. In de stilte mijmer ik over het boek van Yalom wat ik aan het lezen ben, over dat mensen eigenlijk sociaal alleen tot ontwikkeling in groei komen in contact met de ander. Dat is oefenen, en dat gaat dus soms fout. Hoe kijk je later terug op die “missers”? En nu ik hier loop, zonder contact met anderen ontwikkelt mijn denken zich, maar wel reflecterend op de onlangs gelezen teksten en gesprekken ennervaringen uit het verleden. Dan pas begrijp je soms wat er eerder gebeurd is. Ik heb het gevoel dat ik daar nog veel te halen heb.

Mijn tempo ligt hoog. Ik besluit na 3 uur even te rusten, maar voordat ik een bankje vind is er al weer bijna een uur voorbij. Dan ben ik in Chozas de Abajo”. Het hele stuk van Leon naar “Villar de Mazarife” leg ik in nog geen 5 uur af, terwjl de reisgids het over bijna 7 uur heeft (of is die alternatieve route korter?). Het is nu 12 uur. Het is behoorlijk war, waat te doen, de volgende herberg ligt 3 uur verder, doorgaan of stoppen? Ik besluit te stoppen voor vandaag. Voelt dubbel, kan toch nog wel even, kan altijd verder sneller beter speelt op. Maar na douche, was en boodschappen is het kokend heet, ben blij dat ikmgestopt ben.

Ik neem een bed in “albuerge de Jesus”, ziet er van buiten wat beduimeld uit, maar een leuk verbouwd pand, met schone kamers. En een keuken.

Ik besluit zelf te koken, wil ervaren hoe het bevalt om zoveel mogelijk “zelf te doen” (mijn dochter helinde kon na mama en papa het eerste “ zelf doen” zeggen, erfelijk?). Ben benieuwd hoe dat bevalt, en waar de grens ligt. Voor vandaag wordt het penne met tonijn. Smaakt prima. Zou leuk zijn om weer met meer mensne te koken, zoals vorige keer. Eens kijken of ik dat kan organiseren.

Het is nu bijna 17 uur. Zo nog even eennboodschap doen en lezen (heb ik nog wat om op te refelcteren;-)

De groeten