Tijd

Mijn hoofd lijkt soms wel een soort flipperkast. Er valt een term, die schiet dan als een kogel door het hele apparaat, ketst meerdere keren tussen diverse obstakels, komt soms bij de flippers om dan weer met kracht opnieuw aan zijn baan te beginnen. Ondertussen worden in de telwerken de vcerschillende inzichten en samenhangen bijgehouden. Dat gebuerde vandaag ook naar aanleiding van de vraag van enkelen over he snel de tjd gaat, en of t “ lang” voelt.

Vooraf, gister sliep ik in een albergue op een kamer van 16 personen. Ik was helemaal alleen. Eigenlijk wel grappig, in een hoek bij de raam (lekker fris), maar als je er nadien op terug kijkt dan lijkt het wel of de plek gekozen is door een soort “bedpleinenvrees”. Gister lekker gegeten en vroeg naar bed gegaan. Was gelukkig achteraf, want het bed was zo hard, dat ik regelmatig wakker werd. Dus daarmee toch mijn uren gemaakt. Wel was de warme van de vorige dag goed te merken, want ik denk dat ik wel een liter water gedronken heb in de loop van de nacht.

Vooraf de route voor morgen nog eens even bekeken. Het is uiteindelijk nog 56 km, dus twee dagen van ca 28. Maar na ca 22 km komt er weer pas een herberg bij ca 40. Ik zal morgen wel zien, of stoppen bij 22, of door zetten. Ligt aan de benen.

Als je alleen slaapt is het wel makkelijk pakken. Je kunt rustig herrie maken en licht aan den. Om 6.30 op, om 7 weg. Het is nog best warm, maar ook donker. De maan heeft ten opzichte van gister een schijfje ingeleverd, maar vecht de gelijke strijd als gister.

Ineerste aanleg zijn mijn kuiten toch wel stijf vangster, maar na een uurtje gaat het weer prima. De zn komt op, maar er zijn ook wat wolken en er staat een frisse wind. Dat laatste is heerlijk, want eigenlijk loop ik nu de hele dag te “ aalscholveren” zonder dat ik er moeite voor hoef te doen. Rond 10 kom ik langs een bakker, koop een stokbrood, en zoek een lekker lekje om te ontbijten. Aan de voet van een heel oud ruis (de crucifix is bijna helemaal vergaan) eet ik brood en pel ik een paar onlangs gekookte eierren. Verdoerie ze zijn niet helemaal hard, dan wordt dat wel een geknoei. Ben al blij dat mijn broek niet onder zit. Verder op weg. Prachtige vergezichten en weer opnieuw moet ik over hoogten, waar grote windmolens de lucht aan stukken malen met grote zoevende halen. Ik kruis een rivier, die later dor een stuwdam wordt gestopt, en daarmee een prachtig meertje vormt. Verderop ratelt het water weer vrolijk door het dal.

Door dat doorlopend aalscholveren, gaat het wandelen best ok, dus ik besluit op het moment dat ik “ de laatste bar voor de komende 15 km” om nog wat fruit en 1,5 liter water in te slaan. Mijn camelbag is leeg en mijn fles bijna. Dan door. Het landschap is weer veranderd. Liep ik gister door vooral bos met kleine veebedrijfjes, vanochtend werden de veebedrijven groot. Het “diervriendelijke” valt erg tegen, de koeien staan ondanks het mooie en redelijk koele weer meewarig tussen stalen geraamtes hun hooi weg te prakken, soms triest loeiend. Daarna verdwijnen de veebedrijven ennde darbij horende grotearealen met gras en mais en loop ik (op een hoger stuk) door een prachtig heigebied.

Het stappen gaat heel gied, en om 15.30 uur loop ik een albergue aan in Cee, ca 39 km van de start vandaan binnen. Grote slaapzaal, bijna leeg. Goede douche, en na de was nog even wandelen. Verdrietig, is een havenplaats, en als ik de meeuwen hoor, moet ik denken aan de dichtregel “ wie eenmaal de meeuwen heeft hore schreeuwen, blijft altijd verlangen naar het ruisen van de zee”. Maar verder onderkomen, leegstand, gesloten scheepswerf, armoe alom. Als ik hier zou wonen zou ik ook op de Spaanse Trump stemmen denk ik. Maar wie (behalve de Spaanse Trump) wil dat zien. Wie de media beheerst, beheerst(e) de waarheid denk ik. En misschien moet ik die e tussen haakjes wel weglaten. Er is hier een enorm verschil tussen het meer en meer ontvolkende platte land en de grote steden. Overigens lijken die verschillen zich in nederland binnen de steden voor te doen!

Maar tijd....
Gaat de tijd snel. Die vraag houdt me bezig, de hele dag al. Yalom, dat boek wat ik al meerdere keren aanhaalde, gebruikte in zijn therapie onder meer de aanpak om de client een lijn te laten zetten, en dan te zeggen het begin is je geboorte, het eind je sterven, zet nu een punt waar je op dit moment bent, en beschouw dat punt in al zijn facetten. Zo’n vraag alleen al, daar kun je vanaf doornenburg tot santiago over denken. Ik heb de meeste piepertjes wel op, en in de afgelopen 64 jaar heb ik soms fouten gemaakt waarvan ik dagelijks spijt heb. En tegelijkertijd staat er nog 1, 5, 10, 20 jaar te gaan. In die optiek kun je uiteraard proberen van je fouten te leren, hoewel corrigferen kan uiteraard niet meer.

In een “ kleinere scope” kan ik me de laatste dag op het werk nog goed herinneren, en de leuke gesprekken die we daar geverd hebben. Ook de laatste dagen thuis, en dat anne me naar schiphol racht staan me als gister bij. Maar dan gebeuren er rare dingen met dat tijdsbesef. Vanaf het moment dat ik zo ogeveer in Spanje aan kom tot nu is een kluwen geworden van heel veel herinneringen die ik nauwelijks kan ordenen. Waarschijnlijk is er tijd;-) voor nodig om die herinneringen te ontwarren, en in een logisch samenhangend beeld te brengen. Voor een deel kan dat aan de hand van dagboek en foto’s. Maar ik ben benieuwd of het ook een feitelijk juist verhaal zal worden, of “wat ik er van wil maken”, door bepaalde zaken meer en sommige minder aandacht te geven. Deels omdat ik me het zo herinner, maar deels omdat het me “ goed in mijn kraam te pas komt”. Zo bouw je je eigen (niet per definitie feitelijk juiste) verhaal.

Maar er is meer. Hoe zit dat tijdsbesef in de loop van de dag en zelfs in het moment. In de loop van de dag merk ik, dat tijd eigenlijk altijd in het verleden of in de verwachte toekomst zit. En zelfs rond het moment is er tijdsbesef, maar dan vooral als ik mezelf “beschouw” (wat heb ik het warm, hee voel ik daar een steentje, ha wat is dat water lekker koel). Maar ik denk dat de negatieve dingen beter blijven hangen als je niet oppast. Maar als je stopt met beschouwen, maar innhet moment probeert te zijn, is er eigenijk geen tijdsbesef merk ik. Petangelie (een oude wijsgeer uit de yogaleer) heeft het tot rust brengen van de “ warrelingen van de geest”. Dan moet je dus stoppen met denken maar zijn. Dat valt nog niet mee. Ik probeer de yoga ademhalingsoefeningen van thic nat than, en zolang je je daarop concentreert gaat het goed, maar een “ onbewaakt moment.... en je gedachten slaan weer op hol, en daarmee ben ik weer in gister, een moment geleden of morgen.. Het lijkt wel op een vlinder realiseer ik me. Daar heb ik de laatste dagen wat meer naar gekeken. Als ze fladderen staan hun vleugels op een heel kort moment even stil tussen het moment dat ze die uitklappen en het moment dat ze weer beginnen met inklappen. Dat is een prachtig moment van schoonheid, maar daarmee ook moeilijk te “ bevriezen”.

Een collega bood in een mail deze week het inzicht dat je door je niet op jezelf, maar op de ander te focussen, en te proberen die te dienen je je op dat moment een onderdeel kunt voelen van een groter geheel, en dat opdat moment de tijd stil staat. Daar moet ik ook nog eens over kauwen (weer een bal in die flipperkast), want mijn verhaal gaat vooral over mijn eigen ervaren en bespiegelen.

En ja de tijd gaat ook weer snel, want ondanks die nog te ontwarren kluwen, is het morgen al mijn laatste wandeldag. Raar als je er zo weer naar kijkt. Maar het is een prachtige tijd.

Heb het idee dat ik veel van mijn tijdsbesef nog niet doorgrond, maar gegeven die plek op de lijn van Yalom, mag ik me wel wat haasten.

Aan de andere kant, een collega stuurde een gedicht over “het geluk” dat zoveel praat. Zou ik kan er ook wat van. Hoewel als ik eerlijk ben, vallen er tijdens het wandelen steeds langere denkpauzes, ben ik toch in het nu!

Lui gegroet

Pe