Dank zij googlas uit de pinairias bij zas

Het is 18 uur voorbij en ik zit met eenbiertje op het terras van mijn herberg. Was me het dagje wel. Ik dacht dat na een klim naar 1250 m het wel gedaan was met t “ zware werk”, en dat t een beetje uitlopen en lamballen naar de kust zou worden, niet dus. Maar ja zoals veel in het leven, als je wat verwacht, kan t ook tegen vallen;-)

Prima geslapen in de beste alergue ooit. Prima bedden, wel hoogslapers maar ook op het onderbed kon je rechtop zitten (meestal moet je in die hoogslapers hier als een soort “moerasgrunk” in half gebogen houding in je slaapzaak kruipen). Zelfs een schapje, lampje electra voor telefoon en gordijn, schon bedlinnen en een handdoek!! Nog nooit meegemaakt, en dat voor 14 euro! En zo’n handdoek is voor een keer echt comfortabel. Ik heb twee van die sneldrogende handdoeken mee (een was overigens genoeg geweest), maar als je je daarmee afdroogt voelt het of je jezelf staat te “zemen”. :-)

Gisteravnd zelf gekookt, en nog een tijdje op terras gezeten, maar om 21 uur, kon ik meneer yalom echt niet meer volgen, en kwam ik om 6 uur vanochtend weer langzaam tot bewustzijn. Ik ben per ongelijk te veel naar het zuiden afgezakt en daarmee op de camino uit Portugal terecht gekomen. Ongetwijfeld ook mooi, maar voor een andere keer. Ik wil naar finisterre, en moet dan ook ca 5,5 naar het noorden. Om 7.10 (na uitgebreid ontbijt met brood, thee en een kwart meloen) op weg aan de hand van google maps. Nou dat had ik met nog geen 100 kaarten gevonden. Het is nog dnker, en op een gegeven moment loop ik op donkere bospaden. Maar het functioneert uitstekend! Dus ruim een uur later sta ik in het dorp (Roxos) waar de weg naar Finisterre doorheen komt. Maar waar? Als ik dat denk komt er (terwijl de hele Spaanse natie nog “ zwaarsnurkend in slaap verzonken is”) een vrouw aan met haar rugzak op een soort karretje. Zij heeft een speciaal “wegwijssysteem” en zegt “oo loop maar even mee, over nekele minuten kruisen we dat pad” en jawel hoor, ze levert me piekfijn op de kruising af (ben overigens blij dat t niet verder lag, want ze iep in een moordtempo, en dan klagen dat ze last had van haar rug, en daarom de rugzak op een karretje, maar dat compenseerde ze met snelheid hoor)

Daarmee heb ik de eerste 5,5 km erop zitten, maar ik zie dat bij het punt waar ik “ instap” dat er nog 84 km te gaan zijn tot Finisterre. Mijn calculatorische aard speelt op, en ik denk, ok dat zijn dan drie dagen van 30 km, das meer dan ik de afgelopen dagen veelal liep. De route is overigens heel goed aangegeven, maar je moet wel opletten, soms verwacht je iets, en ik schreef daarnet al, dan kan t ook tegen vallen.

Omdat het vanochtend nog donker was, en ik deels in een onverlicht gebied liep, kon ik het verdwijnen van de maan eens goed observeren. In het donker en tijden het “ uur van de wolf” is hij heer en meester in de lucht (het is volle maan). Maar als de lucht daar waar de zon gaat opkomen begint te verkleuren, lijkt de maan in eerste aanleg nog feller zichtbaar te worden, alsof er een strijd tussen hemellichamen plaats vindt. De “bergen” op de maan worden nog beter zichtbaar. Dat is dan elke ochtend, maar nog nooit gezien. Maar na een korte tijd geeft de maan op, of hij bindt in. He dan ook daarna “ verwatert” hij langzaam in de steeds blauwer wordende lucht, om uiteindelijk als eennauwelijks waarneembaar hemellichaam nog wat aan de horizon te “ pruttelen” voordat hij verdwijnt, energie verzamelend voor zijn nieuwe aanval;-)

Vanaf Roxos wandel ik door een glooiend landschap, in de verte zie ik reeksen windmolens, dat is nog heel ver weg en wat staan die hoog denk ik. Ik hoop dat daar een pas tussendoor is. Nee dus. In de loop van de dag wordt ik geconfronteerd met twee felle klimmen (en ik ben inmiddels wel wat gewend). Maar in een naar mijn gevoel niet aflatende stijging worstel ik me omhoog, en hoewel ik de oude methodieken (vechten, bidden, zingen, rekenen etc) heb ingeruild voor vertragen, blijkt dat dat vertragen op dit moment stilstaan betekent. Dan worden er weinig meters gemaakt, dus voor vandaag maak ik een mix van de oude en nieuwe methodiek. Ik rust vaker, en gelukkig heb ik gister nogal wat fruit gekocht, dus elke rust lan worden veraangenaamd met druiven, een erzik een appel, brood met vleeswaar. Maar goed ook, want ik verstook hier ook heel wat. Het is zo warm dat het zweet me in de ogen loopt, mijn hoed en andere kleding is doorweekt, en als ik op plekken kom waar de wind over de heuvels speelt ga ik als een soort aalscholver staan (die gaan in de zon staan met de vleugels gespreid om te drogen). Zo ongeveer sta ik ook en genet van de koele om hoofd en lijf. Er is op dat moment ook niet veel meer droog aan mijn lijf. Mijn broek zier er nog droog uit, maar onder de banden van de rugzak is t echt anders. Evenals gster speel ik “ haasje over met enkele andere wandelaars, om de beurt zitten we te rusten. De eerste uren kan ik nog echt genieten van de omgeving. Ik kom langs een paar prachtige stroompjes en beekjes. Elke keer vallen me de “schijverkes” op. Een collega stuurde met dat gedicht, en er is een relatie tussen dat gedicht en mijn verleden. Maar ze lijken me hier te achtervolgen. Fotograferen lukt niet. Guido gazelle schreef dat gedicht, was diepgelovig en de strekking was dat ze bij elke beweging een kring in het water veroorzaken, en die is oneindig evenals god. Weet nog niet wat ik er van moet denken, want tegelijkertijd zijn het (bij mijn weten) ook roofwansen, en de naam alleen doet niet veel goeds verwachten. Desalniettemin is het een mooi gedicht.

Bij zas (een plaatsje van 2 huizen en een kerk) gaat t mis, en raak ik de weg kwijt. Allemaal weggetjes naar beneden, en steeds meer vertakkingen. Geen wegwijspaal meer te vinden, wel allemaal pijlen (in geel) op de weg, dus toch de goede route. Op het moment dat de weggetjes een dusdanige kwaliteit krijgen dat je kunt zien dat daar geen kip, laat staan een wandelaar overheen is gekomen, besluit ik de heer googlas “ aan te roepen”. En binnen de kortste keren wordt mijn pad mij duidelijk (was he op meer dingen in het leven maar zo, want ik schreef al eerder “ het leven wordt voorwaarts geleefd maar achterwaarts begrepen (van Kierkegaard meldde van de week iemand). Pijnlijke voor mij is wel dat ik een heel stuk gedaald ben over deze “ dwaalpaden” dus om op het goede spoor te komen, met een flinke inspanning worden geleverd, ook dat lijkt het echte leven wel;-)

Op dat moment loop ik weer door bos. Er zijn veel kastanjebomen in deze streek. Op een moent denk ik wat zouden dit voor bomen zijn? Voordat ik het kan vaststellen tikt er een vallende eikel pijnlijk op mijn hoofd (net mijn hoed even af), wij zijn eiken, eikel was het antwoord. Ik heb veel mooie dingen van hout zien liggen, maar allemaal laten liggen vandaag zag ik echter een uitzonderlijk grote dennenappel. Die heb ik als die eekhoorn uit “Ice-ages” in mijn rugzak gestopt. In de noordamerikaanse indianenhoroskoop is mijn sterrenbeeld de eekhoorn, dan mag dat vind ik (hoewel ik schat dat hij 400 gram weegt;-(


Uiteindelijk klim ik helemaal tot aan de windmolens waar ik vanochtend uit de verte naar keek. Ze zoemen op een hinderlijke manier. Na het “nemen” van de hoogte hef ik gelukkig alleen maar een beetje naar beneden te sloffen om dan toch nog onverwacht een albergue te vinden. Gelukkig, om 15.30 sta ik daar uit te dampen. Douche, was, en een uurtje slapen. De afstand was voor iemand die inmiddels nog alleen lijkt te bestaan uit pezen en beweegvlees (of draadjesvlees) best pittig. Nog 55 km te gaan voordat ik in de atlantische oceaan duik.

Gegroet

Pe